Сашко Цветановски (44) од село Долна Трница во општина Трговиште живее сосема сам и изолиран од цивилизацијата. Приказната на Сашо не е воопшто лесна.

Во текот на животот тој бил вреден работник и херој кој учествуваше во одбрана на татковината. Денес, Сашо живее сосема сам, на работ на егзистенција.

– Јас сум Саша, цело време бев во првите линии на одбрана на нашата татковина кога беше најпотребно и сега така би постапил започнува Сашо за Телеграф.рс

Покрај татко му и мајка му, сакал и свое семејство, но таа желба не се остварила: Живеев со моите родители, но тие за жал по чинаа, татко ми во 2012 година а мајката во 2004 г. Од нивното заминување јас сум сосема сам и живеам сам во стара куќа.

Како што вели, нема комшии, а едвај врзува крај со крај: Целосно сум сам, нема луѓе околу мене. Се снаоѓам со берење печурки во моментов. Тоа го продавам и од тоа живеам. Бидејќи доаѓа зима, носам дрва на грб и ги влечам до дома за да се стоплам.

Покрај тешката ситуација, Сашко се уште одолева на искушенијата и прави се за да си обезбеди најдобри услови за живот.

– Знаеш како, тешко е. Доаѓа зима, а мојата куќа е стара 300 години и насекаде има дупки. Немам пари да го поправам, па ги затварам тие дупки со помош на кал.

Основните животни потреби и покрај сиот труд и социјалната помош не успева да ги обезбеди ниту основните потреби за преживување.

-Месечно примам социјална помош од 8.000 динари. Покрај тоа, би работел, но не можам затоа што не можам да работам тешки работи, а не смеам да кревам многу тешко.

Го про гонуваат старите спомени и денес. Со сета бо лка низ која поминува секој ден, Сашо често ноќе сонува низ што поминал

– Често сонувам за немирите и за сето она што се случи. Тогаш беше многу стра шно, јас бев во Ѓаковица, и таму имаше се и сешто.

Дури и по завршување на немирите беше тешко, требаше да внимаваш на се, тие моменти за жал секогаш ќе останат во мојата глава.

– Единствената личност која застана во одбрана на мене и дојде е Тамара Мисирлиќ. Таа беше кај мене и сака да ми помогне, ви благодарам многу, секоја помош ми значи многу.

Како што вели, Центарот за социјална работа го посетил само еднаш, а потоа не се појавиле. Кога го прашавме што му треба најмногу, кратко одговори – храна.