Мирослава Ноќајац е 28-годишна мајка од селото Никинци близу Рума. Таа секојдневно им помага на најзагро зените семејства и пензионери во околината на Рума, но и на поединци.

Таа не бара оправдување и гледа невозможното да го направи возможно. Таа вели дека може да се помогне на секој начин и ако навистина сакаме секогаш можеме да најдеме време да им помогнеме на другите.

Мирослава рекла дека првиот човек на кој и помогнал е всушност нејзин познаник, кој лично дошол кај неа и побарал помош со детето во раце. Според неа, сопругот на таа жена бил на хемод ијализа, а имале мало дете, пишува „Луфтика“.

– Ја имав судбината на тоа дете што таа го носеше. Татко ми беше еден од најдолго лекуваните пациенти на хемодијализа во историјата на болницата.

– Мајка ми работеше сезонски и напорно за да не нахрани мене и сестра ми, а ни недостигаше се, затоа што секој денар одеше за лекови на татко ми.

Сопругот на една познаничка брзо по чина, а јас продолжив да и помагам. После тоа почнав да нудам и да им помагам на другите и така почна – вели Мирослава.

– Тешко е да се каже со колку семејства сум во контакт во моментов. Не можам да им помагам на сите секој ден. Одам по некој ред, но тука сум кога е најпотребно. Станува збор за 100 семејства.

– Претежно луѓе од областа на Рума, но имам и самохрана мајка од Оџак, самохран татко и мајка со четири деца од Белград, на кои секојдневно морам да им испраќам пелени и друго.

– Нејзиниот сопруг многу ја мал третирал, таа едвај се осве стила и успеала да се извлече. Има стари, болни луѓе кои не можат ни сами да станат, живеат сами. Луѓето живеат многу тешко и се гладни – вели таа.

– Готвам, носам намирници, се трудам да помогнам колку што можам. Потребна им е помош и со средства за хигиена, но и поправка на прозори и врати во трошни и стари куќи во кои живеат – вели Мирослава,

Додавајќи дека „условите во кои живеат овие луѓе се незамисливи“, а апелира до компаниите кои се во можност да донира барем користени врати и прозори, гипс картон и слично.

Често одам и со велосипед ги носам намирниците, но добро би било некој да ми помогне и да го организира транспортот сепак се зимски услови – вели Мирослава.

Сепак, никогаш не можам да ги одбијам. Велам дека ќе биде, па се трудам да се снајдам, а ако не се снајдам, тогаш го вадам велосипедот и пренесувам се на него – со чисто срце ја објаснува Мирослав најтешката страна на работата во која се нашла

Мирослава е домаќинка, нема постојана работа, но на село рацете и се секогаш полни со работа. Ги храни свињите, кокошките и, како што вели, кога ќе го зако лат, половина оди кај семејството, а половина кај оние на кои им е најпотребно.

Иако нема стабилна работа на Мирослава, како што вели, за среќа ништо не и недостига. Нејзиниот сопруг е вработен, се занимаваат со сточарство, имаат овоштарник и бавча.

– Би сакала да можам да продолжам со мојата хуманитарна работа, ако можам да најдам работа во таа област. Тогаш би била најсреќна – вели Мирослава.

– Сама сум во сето ова. Кога би имало повеќе донации, би побарал помош од некого затоа што не би можела сама. Досега побарав неколку жени да ми помогнат да подигнам намирници, да организирам итн. но тие рекоа: „А што корист ми е тоа? После тоа не барав никој друг – објаснува таа.