Дијана Коциќ (31) од желба да си ја расчисти главата и да смисли што понатаму во животот, тргнала во далечната Танзанија да волонтира во училиште.
За ,,Задовољна рс” раскажува колку тоа искуство ја променило, зошто децата таму ги мијат рацете со пепел, како пеат балкански песни, но и зошто луѓето се смеат на пог реби.
„Претходната година во јануари размислував за промени во кариерата бидејќи девет години сум во исто друштво. Ми текна да одам волонтер со децата на неколку месеци“, вели дека тоа отсекогаш и бил голем сон.
А штом пристигнала во Танзанија доживеала вистинско изненадување. „Како што бев сама, бела жена, предизвикував погледи и коментари по улиците – од каде си, од каде ти е мажот, со кого си овде? И не беше многу пријатно“.
„Потоа се се промени бев воодушевен од децата на училиште! Тие беа толку среќни, драги, љубопитни – желни да ја допрат мојата коса, да разговараат со мене“.
„Училиштата во селата немаат струја, училниците имаат дупки на подот и таванот, немаат доволно клупи и училишна опрема. Ѕидовите се речиси како урнатини. Во паралелките има од 40 до 70 деца по наставник“, вели Дијана, која е родум од Винча.
„Бидејќи луѓето се сиромашни, децата немаат ранци, туку платнени торби или вреќи и пенкало. Се случува детето да го изгуби тоа пенкало на пат од дома до училиште,
Па не смееме да го кажеме тоа на час, бидејќи наставникот ќе го врати дома да купи ново пенкало. Може да се случи родителите да го прете паат детето затоа што ги изгубило додатоците.
„Бев асистент наставник по англиски јазик и секојдневно по неколку часа ги подготвував децата од седмо одделение за завршниот испит, ги прегледував нивните тестови и со нив ги поминував решенијата за одговори за да стекнат знаење.
Децата одат во основно училиште до седмо одделение, па по завршниот испит се запишуваат во гимназија“, зборува за тамошниот образовен систем.
И тогаш, од сè што видела, се појавила идејата да започне кампања за реновирање на училиштето. „Додека ги споделував моите впечатоци преку социјалните мрежи и најдов многу разбирање
Како и љубов за ситуацијата на овие луѓе, сакав заедно да направиме нешто благородно. Од децата научив дека најмногу им требаат компјутери, атласи и топки“.
Така таа ги искористи социјалните мрежи за да им го овозможи тоа. „Ги поканив луѓето да донираат додека бев таму за да добијам се што ми требаше на лице место.
Во рок од три недели, 300 луѓе донираа и собравме 7.000 евра за да ја претвориме една училница во компјутерска сала – заменивме прозорци, врати, го поправивме покривот, го бојадисавме и средивме подот, купивме клупи, компјутери“.
А дечињата беа толку среќни што дури го изиграа ,,Ужичко коло” и ја пееја песната „Пријателство“ од нашиот детски поет Драган Лукиќ.
„Децата беа воодушевени од нашата музика, лесно се согласуваа со новиот ритам и сите заедно уживавме да играме. Ја научивме песната за настанот што беше организиран по повод отворањето на реновираната училница и ја вежбавме една недела.
Бев изненадена од тоа колку брзо ги учат и лесно ги изговараат нашите зборови. Олеснителна околност е што се чита на свахили на ист начин како што се пишува“, вели Дијана, која по професија е инженер по организациски науки и 10 години се занимава со маркетинг.
„Луѓето делат многу меѓу себе и, ако имаш повеќе пари, плаќаш повеќе – ако имаш помалку, даваш онолку колку што имаш. Договарањето е широко распространето и луѓето се обидуваат да наплатат повеќе, па ако помине, поминува.
Танзанијците се отворени, весели, солидарни. Тие гледаат позитивно на сè што им се случува, дури и на пог ребите луѓето се смеат.
Тие живеат за сега, прифаќаат се што им носи животот и се многу благодарни за малите нешта. Тоа ме воодушеви и го научив од нив.
Исто така, тие имаат силно чувство за сопственост за природните убавини на својата земја – рудниците, националните паркови, ги сметаат за свои и сакаат да ја направат нешто препознатливо што ќе им помогне да живеат подобро“, вели Дијана.
„Би рекла дека руралните средини на Балканот и Танзанија се слични – луѓето се дружат, си помагаат во домашните работи и во одгледувањето деца.
,,Посетуваат и слават заедно. Таму научив дека ми треба малку среќа за голема среќа. Да уживаат во едноставен живот, престој во природа, поминување време со деца, подучување и иницирање промени во контекст на образованието.
,,Ова искуство донекаде ја водеше мојата понатамошна работа, која сепак е комбинација од патување, раскажување приказни, споделување знаења и работа за подобрување на образованието“.
Затоа Дијана планирала повторно да оди во Танзанија и да одведе група луѓе таму да волонтираат во истото село, но пандемијата ја спречила во тоа.
„Се уште сме во контакт, децата се вратија на настава и на училиште. Вирусот не влијаеше многу на нивните животи, освен во првите месеци кога сè излезе од контрола.
Најголем предизвик се средствата за хигиена, кои генерално ги немаат. „Децата на училиште ги мијат рацете со пепел, кој може да уни шти некој бактерии но колку ке ги спаси од вирусот знак прашалник.
И додека не дојдат некои подобри денови, а таа не се врати во Танзанија, Дијана работи како менаџер за дигитален маркетинг, консултант за бренд, блогер за патувања и едукатор.