Станко Самац (88) од Брестик кај Глина живее во куќа со црвена налепница. Пензијата му е 1.000 куни, значи нема 500 куни за метар дрва. Малку пари ќе добие од Глина, малку од државата, но ни приближно доволно.

– Нека се ср уши, не ми е гајле. Сè нека падне врз мене, нека ме снема еднаш засекогаш, вика Станко пред неговата трошна куќа. Ги крева збрчканите раце во воздух, покажува со прст кон скршените греди и испуканите ѕидови.

Му здосадило од живот и сиромаштија, од зима и осаменост. Тврдоглав и стар, не му паѓа на памет да влезе во контејнер. Не знае како ќе се стопли. Цената на дрвата скокна на околу петстотини куни за метар, а Станко нема нема пари.

– Илјада динари пензија имам – одговара старецот мислејќи на куни. Се менуваат валутите и државите, на Станко не му е гајле. Месечно преживува со тие илјади куни.

На времето кога можел да работи, берел сливи, јаболка и костени, ги продавал и сечкал за огревно дрво. Исто така, им помагал на соседите да носат сено и да цепат дрва. Нема да има ништо од тоа оваа година.

– Ми требаат најмалку пет метри за да се стоплам во текот на зимата. И од што ќе им платам? Не знам. Ќе ги кренам рацете, ќе запалам се и ќе завршам во затвор.

Таму барем ќе имам се – повторува човекот. Минатата година се вклучија волонтери, тие се здружија со локален жител кој донирал и доставил дрва. Останува уште еден метар кубен од таа донација во оставата, можеби метар и половина.

– Јадам еден оброк на ден. Еден во 24 часа. Овие ми ги донесоа од штаб. Доаѓаат околу еден и пол, не јадам ништо наутро, го чекам тој оброк. А потоа ништо до утредента – вели стариот Станко за 24сата.хр.

Неговиот дом се состои од темна, излупена и влажна просторија. Светлината се вовлекува во скршените агли, во шпоретот со са ѓи, во распосланиот кауч. Под него ставил трупец, за да не се гуши додека спие.

Како помлад работел земјоделие – имале стока, трактори, коњи, овци и свињи. За жал во 90тите ја изгубил сопругата, а синот и снаата со децата не живеат со него.

Се вратил во Брестик по неколку години живеење во прифатен центар. Неговото семејство е во Србија. Тој е тука сам повеќе од дваесет години.

– Подобро ќе беше да исчезнам. Да се ​​реши проблемот за сите. Вака не се живее – продолжува да повторува Самац стоејќи пред униш тената куќа.