Ретки се приказните на луѓе кои денес одлучуваат да се откажат од животот во градска средина и да се преселат на село, но постојат и такви позитивни примери.
Кога сфатија дека животот во Белград им го троши семејното време и дека повеќе седат во автомобил отколку еден со друг, семејството Стојадиновиќ решија конечно да го остварат својот сон да живеат и работат во природа.
„Порано бев човек кој беше убеден дека ќе бидам кариеристка, но преселувањето на село и имањето две деца го промени мојот поглед на животот.
Сега сум благодарна што можам да ја прилагодам мојата работа на моите деца, да бидам со нив и да ги гледам како растат“, вели Милена Стојадиновиќ, белграѓанка која се впуштила во авантура со сопругот – се преселиле на село и започнале свој бизнис.
„Нашата генерација се враќа кон селата и природата, затоа што еволуиравме и сфативме дека ништо не го уб ива концептот повеќе од ѕидовите во кои го поминуваме целото време, во кои седиме, таа отуѓеност што се јавува во градовите поради недостаток на време“, вели таа за задоволјна.рс
Милена и Урош во 2016 година купиле имот во Мисача, село кај Аранѓеловац. И двајцата се од Белград и немале никој во селото. Имаа само своја визија за живот кој не е ограничен со ѕидови.
„За жал, рано ги изгубив родителите, имав околу триесет години и тогаш сфатив дека никој од нас нема ветување од Бога за вечноста – не знаеме колку време ќе поминеме заедно.
И сфатив дека поголемиот дел од денот го поминуваме седејќи во кола, возејќи до работа, до градинка, едноставно не сакав да живееме така. Сакав да бидеме семејство – затоа што најубавиот дел од денот ми беше кога бевме сите заедно“, се сеќава Милена на деновите во Белград.
Нејзиниот сопруг е земјоделски инженер и постојано и кажувал за својата работа и можностите што ги нуди, а од ден на ден им растела желбата да живеат во природа.
„Се одлучивме за тоа, бидејќи покрај црешите што ги засадивме веднаш штом пристигнавме, сакавме нешто што ќе донесе приход и кога не е лето. Решивме да започнеме со месо бидејќи добивме рецепти од пријател на мојот свекор, кој работеше во стара месна индустрија“, вели таа.
Луѓето кои се враќаат на село главно добиваат пари од државата кои се доволни само за куќа – а вие треба да ги поттикнете да произведуваат нешто, а не да живеат во четири ѕида бидејќи тоа го можат секаде, додава таа. Гледајќи наназад, единствено жа ли што не се преселила порано на село.
„Добивате ширина, пространство, што нема врска со големината на имотот. Полека стануваме сè посвесни за тоа каква привилегија е да дишеш чист воздух и да пиеш чиста вода, како и да знаеш што јадеш“, заклучува Милена Стојадиновиќ.