Иван Младеновиќ е светски патник од Шид, без големо искуство, тргнал на велосипедско патување до Острог до кое стигнал за два дена.

– Кога стигнав таму, знаев дека тоа е мојот живот. Дождот ме следеше два дена и беше многу тешко, но решив да истраам.

– Подоцна отидов во Тирана, по што само што почнав да ги поместувам границите – вели Иван Младеновиќ, за ,,Курир телевизија”

– Отидов во Москва околу 2.500 километри и мислев дека тоа е тоа. Километрите му станувале се поголем предизвик, па се упатил сè до Пекинг.

– Кога мислев да одам во Турција, си велам па каде е Турција, таму е и Грузија. Кога пристигнав во Грузија, веќе го гледам Кавказот… Кога сум веќе таму, потоа Монголија, Казахстан и потоа одам во Пекинг, па што.

Иако Иван е поранешен ракометар и подготвен за големи патувања, најтешко му било патувањето до Пекинг: Најголем предизвик беше пустината Гоби, долга 700 километри.

– Огромни растојанија веќе ме чекаа во Русија, каде што не видов никого на 300 километри од патот. Не ни знаев дека има толку многу празнина. Таму веќе чувствував осаменост и празнина.

Пси хата е многу важна кога се во прашање долгите патувања, а овој светски патник тврди дека не треба да се па ничи што и да се случи.

– Досега не бев принуден да се откажам, не бев заг розен. Луѓето се добри насекаде и никогаш не помислив да се откажам.

Најмногу го воодушевила Монголија низ која поминал кога отпатувал за Пекинг: Најголемата анегдота беше Монгол кој зборува српски.

Ми пријде и ми рече: „Боже на помош брате“. Се свртев за да видам дали тоа е вистина. Не сум разговарал со никого долго време

Монголите одлично го угостиле и тој имал можност да го почувствува животот што го живеат со векови: Тие Немаат дуќани, како класични продавници. Ја молзат кобилата и ја пијат течноста- вели Иван и додава:

– Кога пристигнав во Кина сакав да се сликам со велосипедот, но не ми дозволија да се качам на него. Сепак, успеав да добијам пет минути само за да се сликам и да се вратам да го возам мојот велосипед.

Замина за Африка во 2020 година со пријател од Хрватска за да се спуштиме од Дакар, главниот град на Сенегал, па потоа Лисабон во Португалија.

– Секој треба да оди во Африка, да види колку е тешко да се живее таму. Таму сите деца просат, кога ќе видат белец, мислат дека е богат. Во Сенегал им е дозволено да имаат три жени, а потоа да имаат многу деца.

– Не знаев ништо за Мавританија. Тука најмногу ме изненади и останав со отворена уста кога видов дека се уште продаваат луѓе на пазари. Исто како животни. Си поставував многу прашања во тој момент но не добив одговори.

– Сите мои патувања им ги посветив на децата болни од ра к. Луѓето плаќаат за СМС пораки и сите мои патувања им се донирани. Решив да одам на Света Гора за нив. Тоа патување траеше 28 дена – вели Иван и додава:

Следен потфат е преминувањето на Бајкалското Езеро, одење 700 километри на температури кои се спуштаат до -20 степени и веруваме дека ќе успеам, бидејќи никогаш не се откажав.