„Не можам да одам, но патував во 23 земји, 80 градови. Ме носи маж ми. По скалите, покрај планините низ светот“, зборовите на Јулија, која останала во количка по една не згода. Сепак, љубовта на нејзиниот сопруг ја потсетува дека се е можно.

,, Приказната што сакам да ви ја раскажам започнува на 6 октомври 2011 година. Имав 19 години, минатото лето, а со тоа и мојата прва емотивна врска.

Имав не згода потао не се сеќавам многу се разбуди по опе рацијата, сфатив дека нешто големо се променило. Сè уште не беше јасно што е тоа, но имаше чувство што никогаш порано не сум го почувствувал.

Не можам да објаснам со зборови. Гледав во моите стапала на креветот и тие изгледаа како туѓи, како да не се мои. Како да не ми припаѓаат во горниот дел од телото.

За да ги уверам моите родители и моите браќа и сестри, им реков дека ги чувствувам нивните милувања и нивните раце, но за жал не можев.

Имав илјада со мнежи и прашања на ум. Сè уште ништо не знаев бидејќи лекарите не разговараа со мене. Мојата главна грижа беше моето семејство. Долго време се во болници.

Веднаш се пошегував за ситуацијата. Постојано велев дека благодарение на моите пов реди можеби ќе добијам попусти и ќе можам да ги прескокнам редиците. Моите родители секогаш ми се лутеа поради овие шеги.

Вистината е дека понекогаш мора да лажете затоа што сфаќате дека луѓето околу вас и е потешко отколку вас, затоа што на секој му треба време да ги почувствува и разбере работите. Ова сега стана една од моите предности, бидејќи кога ќе го допрете дното, или речиси, ќе научите да се смеете на сè, дури и на не среќи.

Поминаа месеци пред да дојде официјалната дијагноза: нецелосна парапл егија. По вреда на ‘рбетниот мозок. Ми требаше инв алидска количка. Тоа беше неверување за моите родители, речиси како да не го очекуваа. Од друга страна, веќе некое време ми е јасно…

Не е толку тешко да се разбере дека половина од вашето тело веќе не комуницира добро со другата половина. Едноставно е комплицирано да сфатите дека вашето тело се променило, вашиот живот се променил и никогаш повеќе нема да биде исто.

Мојот живот пред не среќата секогаш беше многу активен. Се натпреварував како одбојкарка и тенисерка. Размислував и да станам тренер по тенис. Животот ми се смени драстично на 6 октомври 2011 година. Нема да кријам од вас дека имав многу тешки моменти.

Искрено, морав да почнам од почеток и немав идеја како да го направам тоа. Но знаев дека никогаш нема да се откажам. Сакав да се вратам правејќи работи што порано ги правев, да бидам независен, повторно да бидам слободена.

Воопшто не беше лесно. Се обидов да реагирам на оваа нова нормалност најдобро што можев, но понекогаш можеш само, добро, да реагираш. Но, со текот на времето се вратив на нозе… скоро. Од тој ден не пешачев и морав да научам да користам количка.

Сепак, најдов начини да си ја вратам независноста. Денес возам. Го дизајнирав мојот дом и особено кујната за да можам да правам сè сама.

Работам редовно. Но, она што навистина ме направи слободна и среќна беше патувањето. И тие се вториот дел од мојата приказна.

За време на рехабилитацијата, запознав млад физиотерапевт Андреј, кој беше на пракса. Јас бев негов пациент. Се среќававме речиси секој ден со месеци и очигледно почнавме да зборуваме за толку многу работи.

Еден ден, кога го заврши стажирањето, ме праша: „Зошто да не одиме во Австралија веднаш штом го завршам факултетот, а ти си отпуштена од болница?“ Малку се двоумев да бидам искрена. Не разбрав зошто ме праша такво нешто. Не му верував, но сепак реков „да“.

Се пла шев дека повторно ќе имам врска. Приказната со момчето со кое имав не среќа заврши лошо и бев убедена дека никој нема да може да ме прифати таква каква што сум.

Сите мислат дека личноста во количка со нетрпение очекува конечно да ја сретне својата вистинска љубов, онаа што ја прифаќа. Но, тешката вистина е дека ни е тешко дури и да се прифатиме себеси. Мислата дека некој друг ќе ме прифати практично не постоеше.

Искрено, многу се плашев повторно да се врзам за некого и се плашев дека никој не може да ме сака вака… преполовена. Но, како што се испостави, тој секогаш остануваше со мене, првите месеци како пријател, додека полека не почнав да се убедувам себеси дека можеби ќе остане.

И така се случи! Нашето патување во Австралија беше само првото од многуте. Слободно патувам. Мојот сопруг ме инспирираше да го искористам ова како начин да ги тестирам нашите граници.

Денес сме маж и жена, двајца неразделни сопатници. Ние сме авантуристи и тврдоглави, се стремиме кон цели и секогаш ги постигнуваме.

Заедно посетивме повеќе од 23 земји и 80 градови. Успеавме да стигнеме до Мачу Пикчу, Кинескиот ѕид, Јапонија, Индија, Боливија, Кина, Канада и Сингапур огромна света миса во Шри Ланка со 1.000 чекори! И Мојот сопруг буквално ме однесе на места до кои инаку не можам да пристапам.

Преку патувањето повторно се открив себеси, повторно го открив животот. Кога пливам во индонезиското море или посетувам археолошки локалитет во Перу, речиси заборавам дека не можам да одам.

Како и секогаш, поставив цел пред мене и стигнав до неа, една по земја.

Сфатив дека некои луѓе се многу поотворени за попреченост и различност. Сфатив дека многу градови се попристапни од мојот и дека многу граници за кои мислев дека се непремостливи, од друга страна, се остварливи.

Бидејќи бев во инв алидска количка, многу добро научив што е невозможно. Невозможно ми е да шетам од ден на ден. Невозможно е да се врати времето назад. Невозможно е да се вратиме на тој младилачки живот

Но, во исто време, сфатив дека се друго е можно. Можно е да се искачам 1.000 скалила на грбот на мојот сопруг. Можно е да се организира патување од 4000 метри, а со воз може да се патува низ Европа со ранец и ништо друго (освен мојата количка). Треба само да го сакате и никогаш да не се откажувате.