Ова божиќно утро на трпезата на голем број мештани во селото Ковачи кај Краљево ќе има храна, пијалоци и традиционално печено, затоа што оваа година дедо Миломир не го заборави своето, преку океанот, зелено полиња, планини и ливади.

Миломир Главичиќ, старец со бистар и остар ум, иако на 97 години, овој Божиќ не ги остави сонародниците во мало место кај Краљево да се чудат како ќе се снајдат за Бадник и Божиќ.

Како што рече за „Блиц“, пред неколку недели „одел од врата до врата“ од познати и непознати, делејќи им 150.000 евра, за да им излезе во пресрет за трошоци, насмевка и здравје, бидејќи тој ден мора да имаат.

Патот од сиромашно сираче кое било повеќе гладно отколку сито, до успешен бизнисмен во Канада, бил трнлив, тежок и полн со жр тви. За жал, и она што најмногу му недостасува, родните полиња, ливади, реки и планини во околината на Краљево, каде што ги направил првите чекори како сиромашен овчар.

Големиот српски донатор е роден во 1924 година во селото Ковачи. Тој пораснал како селско сираче. За да преживее, како момче им служел на добростоечките мештани во селото за ситни пари и потсмев.

Понекогаш морал да оди до урнатините на селската црква каде што мештаните оставале донации. Обезбедувал храна за себе и за своите сестри. Уште тогаш се зако лнал дека еден ден ќе ги врати парите и ќе им врати на добрите луѓе.

– Сељак, знаеш како е на село. Имаше многу работа. Бев без родители, работев дење и ноќе, со богати газди. Кога се изморив, отидов во Белград да научам занает.

– Таму ме пречека и Втората светска во јна. Се вратив, остана таму некое време, служеше војска, а потоа решив да ја напуштам државата. Прво за Грција, па за Италија и играта на судбината дојде во Канада. Таму решив да ги засукам ракавите, да создадам нешто со овие две раце и чесна работа.

– Успеав да создадам нешто за себе, за моето семејство, а успеав да им помогнам и на мојот народ, на моите роднини, на мојот народ во Србија, тоа беше моја желба и тоа го постигнав – вели тој на почетокот на разговорот за „Блиц“. .

Да се ​​дојде до Миломир беше тешко. Мобилен телефон не го користи. Единствената врска, нишката што не поврзуваше со него беше црквата, односно свештеникот Милорад Делиќ, кој служи во црквата Свети Ѓорѓи во Нијагара. Ни откри и дека Миломир нема мир ниту во пензија, но штом се укаже прилика и убаво време оди во градината да се грижи за своите растенија.

– Омилена работа ми е што успеав да помогнам некому, уживам во тоа, тоа е мое уживање. Таков ми е животот што го претворив во книга.

– Бев сиромашен, па се збогатив малку, се што имав дадов на мојот народ и пак бев среќен и сиромашен“ вака оди песната. Задоволен сум што успеав, мило ми е што помагам. Сакам да правам добро, тоа беше мојата волја и надеж – вели низ смеа.

Првата година по пристигнувањето во Канада, работел во село за да ги покрие трошоците што ги имал за патувањето. После тоа животот го одвел во рудникот, од каде што влегол во светот на угостителството и недвижностите, како што подоцна ќе испадне, „златната рака“ на неговиот успех, која му обезбедила мирна старост.

Но, и покрај се што има денес, Миломир не заборавил како гладот ​​бо ли, и како е да спиеш на празен стомак. Не го заборавил „позајмувањето“ од олтарот на темелите на храмот во родниот град, но не сретнал ниту еден маж кога како момче се вратил од Белград во Краљево по три дена гладување.

Гладно момче од Ковачи стана успешен бизнисмен во Водопадите Најагара. На радост на мештаните од неговото родно село, граѓаните на Краљево, но и сите оние кои му се обратиле за помош, тој досега дал над 10.000.000 канадски долари. Двојно повеќе за даноци во Канада, но како што вели не жали.

– Мислам дека досега се заедно донирав над 10 милиони канадски долари. Дадов сè од дното на моето срце на бо лните, гладните, училиштата, болниците, мостовите, клиниките, патиштата, училиштата, домовите. И давам повеќе. Мислам дека народот имаше корист од тоа.

– Еве, граѓаните сега одат преку мостот на Ибар, купив и опрема за болници… За жал, не успеав лично да го посетам, го видов на слики и снимки.

– Како млад човек, мојата цел беше да творам. Работев дење и ноќе, напорно, не одев на море, на одмори. Бев амбициозен, работите не паѓаат од дрвото.

Во Србија испратив преку 10 милиони, а во Канада оставив околу 20 милиони даноци. Животот продолжи, напредував, но од кога си заминав никогаш не сум бил во Србија – рече со доза на тага во гласот.

Неговата добрина е наградена од Бога со големо семејство, хармонија, здравје и остар ум, кој и денес, на 97-годишна возраст, исклучително му служи. Како што вели, во куќата имаат разбирање за парите што ги донира на Србија и Србите, бидејќи знаат за неговата голг ота во младоста.

-Имам жена, ќерка, син, син ми ми даде и внуци. Секој човек е должен да направи нешто за својата земја и народ и тие ја разбираат мојата потреба да помогнам. Тоа што го кажувам е вистина. Тие знаат од каде дојдов – ни вели тој.

-Пред месец и половина испратив некои 150.000 евра да се поделат, познати и непознати, до моите. Сакав да го направам пред зима, да го подготвам Божиќ на време.

Тука ги славам сите празници, мојата слава е Свети Никола. Со играта на судбината, на 22 мај 1947 година го поминав Преспанското Езеро. Патот беше опа сен и фала Богу, дојдов во Канада. Подоцна дознав дека тој ден Свети Никола бил во лето.

– Па, имам 97 години, но инаку, не се одморам толку многу. Во лето се занимавам со градинарство, признавам дека не сум активна како порано, но се занимавам со други работи, вели за крај тој.