Помеѓу мајката и детето постои нераскинлива биолошка врска, која прераснува во длабока емотивна врска. Едниот тип на заштита што мајката го дава е физичка,

 

Додека другиот е психолошки и се рефлектира во безбедноста на детето кога се заедно. Ники Антрам (43), самохрана мајка од Австралија, докажува дека нема граници што би направила мајката за своето дете.

Таа поминала години патувајќи низ светот со синот Џими (26) носејќи го на грб. Таа вели дека веќе ја планирала нивната следна авантура во Канада, но била запрена од пандемијата.

Сепак, таа верува дека тоа ќе помине, а тие моментално се на турнеја во Австралија, додека не можат да излезат надвор од границите на нивниот континент.

Џими е роден со физички и ментален хенд икеп. Тој е слеп и му треба дваесет и четири часа грижа. Ники на 17 години родила син, а потоа си ветила дека ќе му го даде најдобриот можен живот.

Таа патува со него, носејќи го на грб, и патуваат низ светот. Тоа му овозможило да доживее различни авантури на тие патувања, како што се пливање со делфини, јавање, санкање и слично.

Сепак, свесна е дека старее и дека носењето на синот на грб ќе и станува се потешко. Џими има инва лидска количка која понекогаш ја користат, а често мајка му помага сам да направи неколку чекори.

– Кога го планирам нашето патување, секогаш внимавам да имам доволно пелени, облека, перници и постелнина. Сè однапред подготвувам и го најавувам нашето пристигнување каде и да одиме, во ресторани, хотели, на разни атракции – изјавува оваа жена.

– Дури и да знам дека се ќе биде во ред, сакам однапред да ги информирам кој доаѓа кај нив, за да бидам сигурен дека сме се разбрале и дека се ќе оди како што треба – додава таа.

Како што вели, не е секогаш лесно да се најде сместување поради состојбата на Џими. Инаку, за време на патувањето често наидува на проблеми со влечење тешки куфери додека го носи синот на грб, но како што вели, заборава на се кога ќе стигнат до дестинацијата.

– Среќна сум, бидејќи Џими има слични интереси како мене. И двајцата уживаме во природа, вода и авантура. Од Бали до Хаваи, останавме надвор цела ноќ, бидејќи и тој сака да се забавува, а јас наоѓам начини да му обезбедам добар живот полн со авантури. Најчесто ужива и во наједноставните работи.

– Имаше два месеци и веќе беше слеп. Неговата баба забележала дека тој не посегнува по играчките, ниту пак гледа директно во шарените работи што висат над него. Тогаш почнавме да тестираме – вели Ники.

Шест месеци подоцна дознала дека Џими има епиле псија. Од тогаш до денес, нејзината бо рба да обезбеди добар живот продолжува. Таа признава дека не била секогаш мирна и среќна.

– Срцето ми се ск рши кога дознав дека засекогаш ќе биде слеп и ми требаше долго време да го прифатам тоа и да ги надминам чувствата и емоциите. Имав 17 години и пред себе имав голема одговорност – се присетува таа.

– Секој ден се трудам да го научам на нови зборови и движења. Тоа е процес кој мора да се повторува многу пати. Тој е мојата инспирација.

Секогаш е среќен, насмеан… Понекогаш се прашувам како јас да бидам тажна кога го гледам насмеан, иако никогаш не видел бои, облици, виножита…, сепак седи и ми се смешка.

Не ме гледа на конвенционален начин, но сигурна сум дека има слика во мислите како изгледам – ​​заклучува оваа многу храбра мајка.