Владимир Белиќ (24) од Чачак ја преживеал 12-дневно патешествие на украинско-полската граница на граничниот премин Јагодин, каде буквално беше заро бен заедно со четворица колеги возачи на камион.

Во кабината на камионот, без храна, вода, нафта, дење седел во неизвесност и поглед со многу сомнежи и до чуствто дека тука ќе му е крајот.

Десетици возачи од Белорусија и Русија пеш ја минале границата, бидејќи им биле одземени камионите и стоката, а Србите заедно со товарот успеале да ги вратат возилата во матичната земја.

„ Беше стр ашно, во секој момент имаше голема напнатост. Во комуникацијата со цариниците нашиот настап беше демократски, а нивниот понижувачки. Одеднаш се најдов во сцени како од акционите филмови.

„Имав тура од Горњи Милановац до Крим, превезував амбалажа. Меѓутоа, утрото мојот шеф ме разбуди, во близина на градот Ровно во Украина, и ме извести дека Русите влегле од исток и дека започнале настаните.

Во меѓувреме ме извести дека има компликации и дека ќе чекаме на најдоброто решение. Попатно поминав четири контролни пункта каде нè контролираа.

Кога пристигнав на граничниот премин ги предадов документите, поминав во нормална царинска постапка, им го дадов пасошот и им ги предадов царинските документи, потоа цариникот ми рече да почекам неколку минути.

А тие неколку минути беа цели 12 дена. Бевме сместени заедно со уште тројца колеги од Србија и неколку од Белорусија и Русија“, вели Владимир Белиќ.

Тој вели дека ниту еден од нив немал големи залихи на храна во моментот кога биле запрени. Србите, Македонците, Русите, Белорусите се снаоѓаа и споделуваа секој залак.

„Секој камион има фрижидер и минимални количества храна во него. Немавме украинска валута, бидејќи транзитиравме во таа земја.

Додека имавме пари, купивме намирници иако цените на храната беа астрономски. Немавме избор. Четвртиот ден се јави совозачот Виктор Максимовиќ, кој е оженет со Украинка и ни донесе вода и храна. Тој дојде двапати, ставајќи се себеси и неговите семејство во неугодна ситауција, вели Владимир.

„ На украинската вој ска и цариниците им пречеше работата на камионот, а ние моравме да се загрееме, им пречеше светлина, бучава, издувни гасови.

,, Ако се соберевме веднаш ќе дојдеа и ќе почнеа да не испрашуваат и прово цираат. Брзо се адаптиравме и се обидовме, да не се пла шиме, заедно со колегите од Белорусија.

,, Ноќите беа во неизвесност малку спиевме и чекавме што ќе биде следниот чекор, дали ќе преживееме и што ќе се случува со нас, вели Владимир за ,,Курир тв”

,, Наши колеги даваа и по 600 евра на сообраќајната полиција за да ги пушти. Но не успеваше секаде. Како одминуваа деновите така ја губевме надежта дека ќе излеземе живи.

Кога ни пријде цариникот, ни му рековме дека се пкауваме исто како и останатите колеги, на што тој ни одговори: Виее Србите никаде не одите”

Македонците ги донесоа на рампата и пеш преминаа во Полска Чекавме уште два часа, не обзеде голема неизвесноста. Дојде цариник и не праша дали сакаме да излеземе.

И отворивме приколките за да ја прегледаат стоката, а потоа ни рекоа да се вратиме на терминалот , затоа што според нив таа стока не е запишана во царинските хартии.

И веќе 12-ти ден ментално исторшени, гладни и жедни со изгубена надеж дојд еден цариники и уценува чки ни рече дека нашата глава вреди повеќе од 200 евра, тоа беше знак да му дадеме, и потоа успеавме да се вратиме.