Младиот 27 годишник Никола Нешиќ од Врање уште од мали нозе бил фас циниран од Јапонците. Имал голема желба да запознае некој од таа земја, пријател, пријателка или да најде девојка. Години подоцна сонот станал реалност – ја запознал љубовта на својот живот, а таа е од Јапонија.

– Пред неколку години требаше да почнам да работам на брод за крстарење. Меѓутоа, три дена пред да се качам, ја скр шив раката и направив операција, па не отидов на бродот.

Веднаш откако излегов од болницата, го продадов мојот автомобил за да ги вратам парите што ги позајмив за да одам на бродот. Бев во тешка финансиска ситуација.

По конечното закрепнување од опер ацијата, дојдов во Малта, бидејќи тоа е најлесно место за добивање виза за нашите граѓани. Почнав да работам во ресторан и добро заработив. Запознав неколку добри пријатели и „забавата почна“ – започнува за Телеграф.рс Никола Нешиќ.

Во секојдневните излегувања, како што вели, запознал луѓе од различни делови на светот. Но, многу Јапонци дојдоа во ресторанот каде што работеше, а тој беше воод ушевен од нивната култура и однесување. Затоа сакал да најде девојка од Јапонија.

– На денот кога требаше да имам слободен ден, колешката ме замоли да работам наместо неа и јас се согласив. Откако го отворив ресторанот, таа дојде за време на ручекот, изгледаше многу учтиво. Решив да и понудам пијачка од куќата и да се обидам да ја замолам да излеземе. Така беше – вели Никола.

– Хироми Нишимуру дојде сама на Малта бидејќи требаше да ја смени работата што ја работеше и доби неколку дена одмор. Во Малта дојде сама.

По една пијачка дома, малку поразговаравме, се запознавме и и предложив утредента да одиме заедно на ручек. Таа беше малку зас рамена, но некако се согласи. Поминавме романтична вечер на плажа и тогаш го добивме првиот бакнеж – се присетува Нешиќ.

Седум дена престој беа доволни за Хироми да разбере се.

– Отидовме со брод до блиските острови, поминавме не веројатни седум дена заедно и бев сигурен дека таму има нешто повеќе од убаво време – нагласува младиот врањенец.

Дојде денот кога Хироми требаше да се врати дома. Никола не можел да земе слободниот ден за да ја испрати на аеродром, па ја повикал да дојде во ресторанот пред поаѓање.

– Таа почна да пла че и јас, собра сили и си замина. Добив порака дека е на аеродром, се уште пл аче и сака да бидеме заедно. Кога стигна дома, одржувавме контакт, постојано, временската разлика е осум часа, а зборувавме два пати дневно – вели Никола.

Тие бараа начин да бидат заедно. Таа рече дека може да дојде во Малта, но на Никола му здодеа Малта и размислуваше да оди во Токио.

– Сепак, тоа беше речиси н евозможно, контактирав со јапонската амбасада во Србија и ми рекоа дека можам да одам три месеци без виза и дека ако сакам да останам таму, единствено решение за мене е да се оженам.

Тоа и го кажав и се договоривме да дојдам во Токио, да бидеме заедно без никакви обврски, да видиме дали навистина можеме да функционираме заедно, па ќе видиме што ќе биде понатаму. Така беше. Дадов отк аз, заштедив пари и по речиси две години заминав во Србија – ни раскажува тој.

По пристигнувањето во Србија купил авионска карта и по неколку дена заминал за Токио.

– По 24-часовен лет пристигнав во Токио, а не бев свесен каде стигнав. Бевме пресреќни, но после 10 дена дојде време да ги запознаам нејзините родители.

Ме гледаа како да сум изр од од друга планета, иако Јапонија е друга планета. Но, тие се пл ашеа за својата ќерка. Кога некој ќе помине 10.000 километри за девојка, тоа е најголемиот љубовен гест – вели Никола.

Постапиле, додава тој, како да нема да се согласат со нивната идеја, биле исп лашени, но овој пар не се откажал.

– Се распрашував за работа, почнав да го учам нивниот јазик. Докажавме дека можеме и нејзините родители се согласија, а јас им станав помил кога подобро се запознавме. Им кажав дека ќе бидеме едно прекрасно семејство – се присетува Никола на најважната средба.

По нешто повеќе од еден месец решиле да се венчаат, во општина.

– Отидовме на ручек да славиме, после тоа отидовме во бар. Дечкото од барот што слушна од каде сум и дека само што сме се венчале почна да вика и да кажува нешто на јапонски, ја исклучи музиката и им вика на сите дека сме во брак.

Цел локал ракоплескаше, сите ни честитаа. После тоа аплицирав за виза, што траеше три месеци, но морав да ја напуштам Јапонија бидејќи ми истекоа трите месеци и морав да добијам виза во амбасадата во Србија.

Потоа купиле стан на кредит.

– Државата ни помага со дел од ратата на кредитот, бидејќи овде е нормално – вели Никола.

– Најдоброто нешто што ни се случи е нашиот син Рио. Хироми забременила и се породи на 17 јули. Добивме помош од сите страни, парична и друга. Јас работам, бидејќи жените овде не работат кога ќе основаат семејство. Живееме со една плата, која е сосема доволна за нормален семеен живот – вели Никола