Нена Пешиќ живее во Америка повеќе од една деценија. Паралелно на многумина одовде го исполни сонот – работела како новинар на во локална телевизија, а потоа среќата буквално ја погледна затоа што добила зелена карта за САД на лотарија.

Денес живее и работи во Лос Анџелес и има двојно државјанство. Таму дипломирала на друг универзитет, добила бројни стипендии, се вработила во настава и во сето тоа станала првата придружничка на Мис Калифорнија.

За ,,Задоволна.рс” раскажува како поминало се, т.е. какво било чувството кога стигна таа зелена карта и дали воопшто почувствува дека ќе одлета од среќата како што многумина мислат.

Зелената карта ја добив во 2009 година, а во Америка се преселив во мај 2010 година. И целата таа приказна е донекаде иронична. Во октомври 2008 година, мојот пријател Марко ме покани кај него за да му помогнам да го пополни формуларот.

Тогаш реши да се пријави и нашиот пријател Александар. Бев единствената кој остана рамнодушна бидејќи никогаш немав желба да живеам во САД. Да биде иронијата поголема, една година подоцна, кога ги објавија резултатите, Марко беше единствениот што не доби зелен картон, а тој беше главниот иницијатор за се“.

Нена вели дека потоа следела стандардната процедура за лекарски преглед и вак цини, а потоа и интервјуто на почетокот на јануари 2010 година.

„Ми требаа четири месеци да најдам некој познат за, ако ништо друго, барем да имам морална поддршка за почеток. Така преку пријател од факултет дознав дека моја соученичка таму има надзорник во фирма која ги снабдува спасувачите со базени.

,, Го контактирав и ми рече дека можам да дојдам да работам како спасител, ќе имам стан и работа, па ќе видам дали воопшто сакам да останам во САД“.

Нена открива колку на почетокот и било тешко да се прилагоди на новиот живот, од кој попатно се откажала од се, особено за таму да заврши уште еден факултет, по Факултетот за спорт и физичка култура од кој претходно дипломирала дома.

„Сум патувала многу во животот и Америка не е првата земја во која живеам, освен Србија, па еден дел од прилагодувањето не ми беше тешко. Секако, храната е она што најмногу им недостига на сите што доаѓаат од нашите краишта.

,, Ми требаше време да се навикнам на кинеската, мексиканската, тајландската храна. Да бидам искрена, се откажав од секоја минута од слободното време и почесто да се гледам со моите пријатели за да учам.

,, Редовно одев на работа и на училиште (во ист ден), бев надвор од дома 12-14 часа, на паузата за ручек ги правев домашните задачи во автомобилот на паркингот на компанијата бидејќи таму беше мирно. Сето тоа резултираше со друг факултет и сега магистерски за наставници“.

„Кога се преселив во САД, слушнав дека е тешко да се сертифицираш од факултет и дека на наставникот му требаат уште две години образование за да добие лиценца со која можеш да работиш во училиште. Ми беше тешко, па решив барем да го завршам Џуниор колеџот (тоа е нешто како нашата гимназија).

Потоа завршив трета и четврта година на Државниот универзитет во Калифорнија и дипломирав во мај 2018 година со највисоки достигнувања. „Во текот на целото мое студирање секој семестар бев на листата на студенти со највисоки оценки“, вели Нена

По специјализацијата за човечки ресурси, едвај чекала да почне да работи. Меѓутоа, каде и да се пријавила за најниската почетна позиција, од неа барале неколкугодишно искуство.

„Тогаш дознав дека требало да волонтирам додека бев на факултет за да најдам работа кога ќе завршам, а тоа никој не ми го кажа додека студирав. Бев многу разочаран и на моменти жалев што завршив факултет што не можев да го користам, а апсурдно беше што на 44 години веќе посетував фирми и волонтирав за минимална плата.

Меѓутоа, преку еден познаник успеав да влезам во компанија која им помага на децата со аут изам. Траеше три години, а откако го завршив, сега предавам наука за осмо одделение. Следното полугодие ќе предавам биологија“, вели Нена.

„Да бидам искрен, титулата ,,Мис” особено не ми помогна или не ми одзеде, можеби затоа што сè се случуваше во 2020 година среде пан демија кога ништо не беше нормално“.

Познаници од овде не реагираа многу на тоа бидејќи ме познаваат, а оние што ме познаваат во Србија не коментираа. Сепак, имам видено луѓе кои не ме познаваат a коментираат негативно. Само се смеам на тоа, тоа е Балканот, некои предрасуди тешко се искоренуваат“.

„Нема никаква тај за витката линија. Јадам се живо, воопшто не обрнувам внимание. Кога сакам слатки, јадам слатко, кога сакам помфрит, јадам помфрит.

Сега, јас сум многу пребирлива и не јадам 70 проценти од она што другите го јадат, па можеби тоа е клучот . Посакувам да можам да одам во теретана, но искрено, мра зам. Јас се занимавам со јога, тоа е единствената активност што ја правам“.

Ненси зборува и за тоа дали животот во Лос Анџелес е навистина бајка, како што на некои им изгледа од далеку.

„Лос Анџелес е град на различни култури и овде луѓето се навикнати секој да има потекло од некаде“. На некој локален портал прочитав дека луѓе од 140 различни земји живеат во Лос Анџелес и зборуваат 224 јазици и дијалекти.

Тој голем шејкер ми одговара затоа што сакам да запознавам различни луѓе и нивните култури. Мислам дека не можете да се чувствувате како странец во Лос Анџелес“, вели Ненси, која малку слободно време што го има сака да го поминува на плажа со пријателите.

Ако е долг викенд поради одмор, задолжително патувам некаде низ Калифорнија или одам во Невада или Аризона. Што се однесува до ноќните излегувања, тоа е главно до локалните места каде што живеам, со моите блиски пријатели.

„Овде со нашите е поинаку, штом ќе станат поуспешни и веќе не си на нивното ниво, тогаш или ќе почнат да се однесуваат како шефови и да ти покажуваат секогаш кога се горе, или целосно да исчезнат и да се преориентираат во други кругови.

„Во моментов работам на добивање лиценца за работа како професорка во средно училиште. Целта ми е да се вработам во средно училиште од следниот август како професор по биологија, а потоа планирам да ги додадам моите дипломи по физика и хемија.

Би се вратила во Србија без размислување дали можам да најдам работа која ќе ми овозможи нормално да живеам и да не врзувам крај со крај. Иако ја имам таа зелена карта не планирам да останам за стално.

Но, бидејќи тоа е практично невозможна мисија, немам друг избор освен да бидам таму каде што сум сега. Но, едно е сигурно – кога ќе се пензионирам, дефинитивно нема да останам во Америка. Мојот план е да купам имот во Грција и таму да ги поминам пензионерските денови“.