Со преселувањето од метропола во мало село дошле нови навики во животот на семејството Стојановиќ: станување во шест часот наутро, пиење на првото кафе во мир, користење на денот попаметно, ручек со децата и слобода.

Милена (36) и Урош (36) решиле да го напуштат Белград, поточно брзото секојдневие и со ќерките да се населат во село во потполен мир.

Урош прв пристигна во Мисач во ноември 2015 година, а Милена му се придружи со децата во јуни 2016 година. Теодора и Тара тогаш имале две, односно една година.

Купиле куќа, градина и неколку парцели, а потоа на пет хектари засадиле цреши, чиј прв род се очекува во 2022 година.

Во меѓувреме отвориле фирма и почнале да прават домашни колбаси за кои има голем интерес. Нивните производи се направени од чисто месо од кла ница од соседното село и зачини, а ова семејство велат дека на пазарот пласираат исклучиво нешто што се јаде во нивната куќа.

Бидејќи и двајцата се родени во Белград, Милена кај Тасмајдан, а Урош во Вождовац, а бидејќи немале имот на селото, колбасите, сувото месо и сланината ги нарекоа „Братучедот од селото“.

„Кога сфативме дека практично не се гледаме во Белград поради разни обврски, решивме да одиме во селото и да го промениме начинот на живот за да го одржуваме семејството.

Како инженер за заштита на растенија, Урош веќе имаше искуство во природата на практикантите што ги посетуваше, а јас и мојот по коен татко сонувавме да го обновиме нашето потекло на југот на Србија“, вели Милена, дипломиран економист по образование.

„Селото ни се допадна на прв поглед, но и тоа што, што и да продадеме, ќе бидеме блиску до Белград и Крагуевац. Семејството на мајка ми е од Топола, па и од таа страна чувствував некаква поврзаност со оваа област“, ​​продолжува Милена за ,,Приказни со душа”

Во најголем дел сами го граделе имотот, го измериле, ги обележале дупките, избирале садници од цреши и засадиле дрвца.

Милена, Урош, Тара и Теодора живеат во куќа на првиот кат, до која е производствениот погон. Имаат голем двор, бунар, шест кучиња и три мачки.

„За да не зависиме од една работа бидејќи сме брачен пар кој работи заедно, размислувавме како да имаме повеќе извори на приходи, односно што да почнеме по сезоната на цреши.

,, Помеѓу сирењата и колбасите го избравме второто и тргнавме по тој пат. Сега нудиме пет видови полутрајни и пет видови трајни колбаси, односно народски кажано пет за пржење и пет за сечкање. Користиме само месо и зачини, говедско месо оди во два вида колбаси, а свинско во другите“, објаснува Урош.

Тие одат во Белград еднаш неделно, или да достават производи или да се видат со пријателите или роднините и слични формалности.

Велат дека е многу важно пред да купите парцела прво да проверите дали селото има можност да се приклучи на градскиот водовод. Зашто, ако сакаш активно да се занимаваш со земјоделство, не смееш да се потпираш на водата од бунарите.

Стојановиќи велат дека се што прават почнува од самите нив. Тие ги избрале црешите како овошје кое не е доволно искористено во Србија и кое мал број луѓе го преработуваат.

И кога виделе дека не можат секогаш да си дозволат доволно количество месни производи од селото за семејството, решиле сами да почнат да го преработуваат.

,, Имавме среќа што добар пријател на мојот свекор е искусен технолог кој со години работеше во месната индустрија во време кога производите навистина се правеа само од месо.

,, Без емулгатори, без вештачки бои и засилувачи на вкус. Сакаше да ни помогне, ни даде рецепти и не научи како да правиме производи

„Пријателите и родителите беа во неверување кога им рековме дека одиме во селото, но тие не поддржаа. И откако стигна короната, сите викендици се полни, секогаш имаме гости од Белград“.

„ Ни рекоа дека едно мало гратче нема можности како главен град, а ние сфативме дека најважно е да ги воспитуваме децата со многу љубов и време што им го посветуваме.

,, Нашите ќерки во Аранѓеловац посетуваат два спорта, одат на часови по глума и музичко училиште. Во Белград би се изгубиле и во обврските и во превозот.

,, А тука сме целосно посветени на нив, на нас двајца и на нашата семејна приказна. Посветеноста и љубовта што ги имаме еден кон друг доведоа до развој на овој имот и нашата приказна“, велат Урош и Милена за Приказни со душа.