Ивана Лешевиќ (7) од селото Самаила кај Краљево, е девојка со убава, долга златна коса која го поминува своето детство во стара, трошна дрвена куќарка.
Скромна како нејзината мајка Марија, убавата Златокоса не бара многу – фантазира за својата соба и кукла со златна коса, како нејзината.
Мајката на Ивана е силна и храбра жена, која лавовски се бо ри да и обезбеди на ќерката основни услови за посреќно детство.
Марија е самохрана мајка која имала ра к на дојка, но која се уште е бо лна и прави се што и се дава можност. Како и да е. Само за нејзиното девојче да не е гладно.
– Брвнарата е со една соба, ходник и бања. Внатре нема вода, а условите се многу лоши. Имаме фонтана во дворот, па земам вода од неа,
– А таму пак живее и сестра ми што ме среќава. Ја користам нејзината машина за перење и ќерка ми и се капеме со неа – изјави Марија за Телеграф.рс.
Пред три месеци по чинал таткото на ова мало девојче. Нејзината најголема поддршка и потпирање замина а тие се препуштени сами на себе.
-Тој беше моја потпора и моја десна рака и имаше планови да подигне кредит, да ми помогне околу средувањето на куќата, но еве… Господ така сакаше – раскажува соговорникот, обидувајќи се да ги задржи солзите.
Дотогаш имала вкупен приход од 7.000 динари. Сега, вели, нема такво нешто, бидејќи се уште нема одговор за доделување социјална помош.
Во нивната дрвена куќарка нема речиси ништо, но има многу љубов. Марија можеби нема материјално богатство, но му е благодарна на Бога што го има своето најголемо богатство, нејзиното мало девојче.
На прашањето дали на својата ќерка ќе може да и купи новогодишно пакетче за празниците, оваа самохрана мајка одговара: „Тешко е“.
– Имам две желби. Да го видам Дедо Мраз и да имам своја соба. Всушност не. Дека имам кукла што можам да ја исчешлам и да ја нашминкам – тивко објаснува Ивана, како да е сра мота да имаш желби, макар три, па желбата да имам соба ја заменила со една за да добие кукла.
– Морам да ја носам ќерка ми на училиште и да ја вратам, тоа е моја обврска. Еднаш задоцнив, а кога и ги покажав документите на наставничката, жената почна да плаче – вели мајката Марија.
-Доле има бетон, а ние спиеме на ун иштен кревет, немаме нормален кревет…Немам чизми за себе, но кога ги има другарка ми ми ги дава. Ми ги даде своите патики… На Ивана и требаат гумени чизми – вели Марија.