Како што налага нивниот секојдневен ри туал, до 12 часот веќе ја завршиле речиси целата работа за тој ден. Станале како и обично во 04:30 часот, заедно месат леб до 7 часот во продукцијата, која Марина (35) наизменично ја печела, додека Дејан (39) ги пренесува – прво до Ивањица, па до Гуча, а потоа и на другите места во околината, вака во кратки црти е еден ден на оваа семејство.
Околу пладне, токму кога направија пауза и пред да започнат со правење на тестенини, екипата на ,,Приказни за душа ” го посети семејството Оцокољиќ, кое произведува необични и разновидни лебови и тестенини.
Минатата година на Новосадскиот саем освоија златен медал за квалитетот на лебот, кој како што велат им бил ветер во грб и знак дека се на добар пат, а годинава освоиле прва награда за леб со овошје.
„Ова ми остава простор да создавам, експерим ентирам и да учам нови работи, па на лебот додадов суво овошје, без додаден шеќер, што им се допадна и на нашите клиенти и на жирито на саемот“, ја започнува приказната Марина Оцокољиќ.
Ова семејство има мало производство на тестенини и леб во приземјето од куќата каде што живее, работат сами и снабдуваат продавници во областа Ивањица.
„Пред шест години почнав редовно да месам леб за семејството, а пред се за себе бидејќи имав здравствени проблеми, вели Дејан
„Моите најблиски пријатели го пробаа и веднаш почнаа да не прашуваат кога ќе почнеме да го продаваме. Во тоа време и двајцата бевме вработени и се плаше вме од тоа дали ќе успееме и дали да ја оставиме работата во град“, се сеќава Марина, која работела во фабрика за чорапи, додека Дејан бил вработен на бензинска пумпа.
„Знаевме дека приватен бизнис бара многу труд и инвестиции, а лебот никако не ни беше надвор од умот.
„Срамежливо почнавме со тестенини, а потоа, кога Марина се пријави на програма за урамнотежена исхрана и тренинг, за да го реши проблемот со вишокот килограми, бевме охрабрени да дојдеме и до леб“, продолжува Дејан.
„Главната промена во исхраната беше замена на белиот леб со друга здрава верзија. Ја прашав девојката што ја водеше програмата дали можам сама да ја направам, а кога го донесов лебот, таа беше воодушевена од составот, како и останатите 15 жени од групата.
Почнаа да го купуваат, да го препорачуваат, интересот порасна, а за мене и Дејан тоа беше знак дека има место на пазарот. Сè се случуваше во 2020 година“.
Марина вели дека на почетокот немале пари за професионална печка, па лебот го печеле на обичен електричен шпорет: „Додека луѓето нарачуваа по 8 векни леб дневно, тоа некако функционираше.
Кога стигна покачувањето на 16, па на 24, некако повторно се снајдов, но кога имавме 100 парчиња за саемот во Белград, и тогаш требаше да бидеме крајно организирани и да пресметаме кога треба да се замеси едното, другото да се пече, а третото спакувано, и се да биде како што треба“, се сеќава Марина.
Првиот награден леб што го направи Марина, а го прави денес, е леб од четири вида брашно од Златар.
Постојат три органски брашна: спелта, леќата и ‘ржта и четвртото – целото пченица. Покрај квасецот, во лебот влегуваат и лен, сусам, тилчец и семки од сончоглед, а се препорачува за луѓе на посебни диети.
Богат е со протеини и влакна, полесно се вари од обичниот леб и нема „празни“ калории со кои е полн белиот леб.
„Имаме седум различни лебови, а сите рецепти ги создадов самa, инспирирана од баба ми Славка со која пораснав.
Имаме седум видови тестенини и ги правиме по класичен рецепт од 10 јајца на килограм брашно, освен посни тестенини кои се без јајца. Спелираните таљатели се чисто органски и го носат тој знак. Правиме и бурек, торти за веселби, празнични колачи, се што бара пазарот“, вели Марина.
Тие се родители на две ќерки, Сара и Драгана, кои им помагаат да ги пакуваат тестенини кога немаат обврски на училиште.
„Работев во фабрика за чорапи, редовно, често во ноќна смена. Сето тоа ми беше заморно, немав простор да се развивам“.
„Во претприемништвото видов шанса да им олеснам на моето семејство и на себе, да добијам повеќе време за нас и повеќе пари, да направам нешто креативно во бизнис кој може да се прошири и напредува.
„Потребни беа четири години работа и напорна работа со мали количини за да дојдеме до стабилната продажба што ја имаме сега.
„Човек мора да биде многу трпелив. Знаевме дека имаме квалитетни и добри производи, верувавме во нив, само требаше време. Немавме ни доволно финансии да го туркаме бизнисот, но моравме да чекаме чекор по чекор, да вложиме пари во едно, па друго, па во трето.
Пробивот дојде кога донесов одлука да ја напуштам мојата работа во фабрика и да се фокусирам на производството на тестенини и леб. Тогаш почна да се множи бизнисот, а кога и сопруг ја напушти работата, тогаш сите коцки дојдоа на своето место“, се сеќава Марина.
Акцентот е на фокусот: човекот мора да се посвети на она што го прави и да го прави само тоа. Апсолутно е невозможно да нема резултати ако ја вложите целата своја сила, вера и ресурси во бизнисот“.
„Важно е луѓето да знаат кој стои зад брендот, важно е да знаат дека можат да се потпрат на нас, дека можат телефонски да нарачаат дека ние го правиме она што им треба. И тоа е предноста на малите производители, додека со големите не е можно“.
„Затоа големите индустрии не прават ваков леб затоа што е скап за производство, производството е бавно, органскиот сиров леб е скап, па затоа не им е исплатлив. Не штедиме на материјали, кај нас сè мора да биде богато, а нашите клиенти веднаш го препознаа тоа“, вели Дејан за ,,Приказни за душа”