Детските радости се најслатки и тие се мали суштества што не мотивираат за успех, но најчесто и нивните солзи можат најмногу да не скрш ат.

Снежана Бабиќ не можеше да ги задржи солзите зборувајќи за тешкиот живот на своето семејство. Сето тоа немо го следеше малата Милица, чии очи и зборови беа „Мамо, те молам не плачи!“

Бабиќите живеат во стара дрвена колиба во селото Шекулар меѓу Беране и Андријевица, на осум километри од главниот пат. Сите спијат во една соба на три каучи во распаѓање.

Ова е уни штување на едно општество. Мораме да им помогнеме! – вели свештеникот Миленко Ралевиќ, кој ја повика екипата ,,Србизасрбе.орг” на помош.

Мала Милица е најмлада, а тука се и Сава (6), Здравко (8) и Сара (9). Светли деца кои заслужуваат многу повеќе од она што им го дава животот сега.

Би сакала да имам своја куќа во која ќе ги извршувам домашните задачи. Би сакал и бања! – вели деветгодишната Сара објаснувајќи ги своите едноставни и скормни желби.

И секогаш се прашуваме, дали е навистина толку тешко да се погрижиме барем нашите деца да не живеат вака? Каде сме сите?

,, Живееме од продажба на млеко и сирење, а добиваме и социјална помош. Се трудам колку можам околу нив, одам на работа секогаш кога ќе ме побараат, но гледате и сами каква е ситуацијата, вели таткото Радојко.

Единствената убавина во животот на ова семејство е погледот. Но, не можете да живеете од поглед. Тоа ги освежува очите но не го полни стомакот.

,, Повеќе од се во светот, би сакал да можам да обезбедам подобри услови за растење на децата. Барем да не се капат во коритото и да не одат во полски тоалет на студ, дожд и снег – додаде мајката Снежана, која не можеше да ја сокрие та гата.

Со нив живее и братот на Радојко, Дејан, чии црти на лицето верно ги прикажуваат сите тешкотии во животот и големата неизвесност.

ФОТО: ,,Србизасрбе.орг”