„Порано работев, бев чувар во еден магацин, тие си одеа дома, а јас останав да ја чувам таа роба. Тогаш бев малку помлад и поубав.

А често таа доаѓаше таму. Тоа беше судбина. ја прашав: „Дали сакаш да се омажиш за мене?“ вели Муневер објаснувајќи како ја запознал Молдавката Људмила Градинара и останал со неа во добро или во лошо.

Ова „зл о“ трае веќе неколку години, откако Муневер поради бо лест и немање работа бил принуден да живее од социјална помош, која едвај е доволно за да купи намирници за цел месец.

Можат само да сонуваат за струја, парно и платени сметки, гладот ​​успеваат да го избегнат само благодарение на оброкот од народната кујна и донации од брашно, тестенини и ориз што им ги дава црквата, а неодамна ги зафати и по жар.

Ѕидот поцрнува, оџакот ни го ри, се беше полно со чад, јавивмево противпожарната единица, ја изгаснаа и рекоа повеќе да не гориме, бидејќи куќата ќе изго ри, па моравме да дупчиме дупка во ѕидот.

Се грееме на облека и чевли и се што имавме да се загрееме, бидејќи немавме дрва. Немам кујна, садовите ми се на едно место, па кога готвам, потоа ги мијам во бањата, вели Људмила за Татабрада ТВ.

Таванот од кој паѓа малтерот е уште еден проблем, поради што целото ова семејство спие во една соба. Људмила со години работела како негувателка за стари лица, но кога по чинала жената која долго ја чувала таа останала со празни раце.

“Жал ми е што детето го доживува ова, не можам да му помогнам. Фала богу, сега работам сезонски. Видов колку е саатот.

,, Кога најдам некој шут исфрлен го носам дома и што може да се искористи да се згрееме, долгот ни беше преголем за струја.

,, Па така останавме без неа, а очекувам во скоро време и водата да ни ја исклучат, вели доста огорчено главата на оваа куќа Мунавер.

„Немам облека, две години носам тренерка, маица и јакна, зет ми пред шест-седум месеци ми даде чевли, инаку не би имал ни чевли.

Додава за крај Муневер, пред да апелира до хуманите луѓе да му помогнат да си го врати достоинствениот живот за себе и за своето семејство.