Судбината на Новак Ѓоковиќ и неизвесноста околу неговото учество на австралискиот турнир, но и влезот и престојот во таа земја, во голем дел од јануари ја следеше цел свет.

Целата ситуација пот ресе многумина, а епилогот од целата приказна успеа да ги нал ути дури и оние кои не се особено заинтересирани за спортските настани. Но, точно е дека на многу наши граѓани секојдневно се случува идентично или слично сценарио, а една Кристина се сеќава на такво искуство речиси секој јануари.

Кристина Стаменковиќ од Прокупље била воодушевена од поканата да ја посети пријателката која живее во Австралија, но возбудата брзо отстапила на разоча рување, кога и покрај сета потребна документација, барањето за виза и било одбиено.

Следеа многубројни прашања, чувство на неправда поттикнато од сликите на многу луѓе пред амбасадите од периодот кога српскиот пасош без виза вредеше ,,ништо” во очите на цариниците или пасошките контролори на повеќето земји. Сепак, таа не се откажала, туку ги спакувала куферите и решила – ќе оди таму каде што е добредојдена, на Куба.

Приказната за авантурата на животот, која немаше да се случи доколку не ја доживеаше непријатноста поради забраната за влез во Австралија, неодамна Кристина ја сподели на нејзината патничка страница „Спутница“ на Фејсбук, а ние ја споделуваме со вас со нејзина дозвола..

„Пред седум години овие денови се случи не мил настан сличен на оној на кој бевме сведоци неодамна. Пред седум години во ова време требаше да бидам во Австралија.

Бев поканет на еден голем настан на мојата пријателка, веќе многу работев и заштедив пари, малку пред тоа си ја регистрирав фирмата, па логично ми беше со покана на пријателка да заминам.

Но, за жал, за тие што требаше да дадат виза, тоа не беше доволно, па моите соништа за Австралија беа ун иштени со отворањето на мејлот во кој пристигна одбивањето.

Џабе другарка ми подобро ја проучуваше работата, џабе ме убедуваше да се обидам да аплицирам поинаку и дека овој пат ќе бидеме поумешни, дека се ќе оди како што треба.

Горчливиот вкус во устата (познат на луѓето од овие простори кога се во прашање визите и слободното движење) веќе го имаше. И не ми падна на памет повторно да се пријавам, пак да дадам пари за барањето, па пак да ме одбијат.

Направив се како што треба, но тоа не беше доволно. Лекција за наи вност, си помислив. Можеби беше претежно рационална одлука, но беше нешто со што требаше да се гордеам што не ми дадоа, па наместо повторно да аплицирам за виза, ја направив единствената логична работа – отидов во Куба.

Отидов каде што бев добредојден. На крајот, сонот мораше да се оствари. А понекогаш соништата се остваруваат само кога другите планови ќе пропаднат, па оставете простор за нив.

Колку ми олесни што на царина таму воопшто не ни бараа виза и отидовме веднаш на контрола. Ни рекоа дека не треба виза се поздравивме и заминавме.

Но, можеби Југославија не опстана, но нејзината добра дипломатија сè уште живее во трагите и сеќавањата на луѓето, доволно да не донесе кралски во Куба, и да ни ја даде спротивната ситуација од сите тие непријатни ситуации на границите и амбасадите.

Иако ми беше жал што не отидов кај мојот народ во Австралија и што мојата љубопитност да го видам овој необичен континент и да го вклучам во списокот на авантури не доби поволен епилог, знам само дека оттогаш, секоја зима во јануари морам да ја сонувам Куба.

Има неколку причини зошто е тоа така – поради егзотичната убавина на таа земја, гласот за неа, фактот што е синоним за слобода.

И можеби најмногу поради чувството што го носам оттаму – дека си прифатен, дека си меѓу луѓето кои вистински живеат, и покрај сите тешкотии и кои не заборавиле да бидат луѓе.