Ирина Ѓорѓиќ, поранешна новинарка на РТС, веќе пет години живее во „општество по мерка на човекот“. Нејзиниот живот се превртел кога решила да се пресели во Канада, поточно во Ванкувер.

Наместо студениот Запад, ја пречека нешто сосема друго. Како се справила со културните изненадувања и како го нашла својот пат, открива за ,,Задовољна.рс”

„ Целиот систем на живот во Канада е поставен така што се очекува поединец да преземе иницијатива. Таа од мали нозе ги учи луѓето и децата дека ништо не се дава, ништо не се ветува.

,, Во животот ќе добиеш онолку колку што бараш, онолку колку што си спремен да дадеш и онолку колку што ќе научиш“, вели Ирина, која ја документира својата канадска авантура на профилот на Инстаграм.

Да се ​​започне животот од почеток, во култура која ни е сосема туѓа, звучи изненадувачки – но таквото искуство многу ја научило Ирина. Таа ги открива сите причини зошто Канада важи за една од најпосакуваните земји за живеење во светот.

Сопругот на Ирина прво отишол во Канада на една година, па се претвори во две години. Во меѓувреме таа била на гости, а тој доаѓал во Србија.

„Решив да заминам затоа што сакав да видам каков е животот таму. Но, бев и психички и физички уморен од работа, беше многу стре сно. Решив да одморам“, вели Ирина, која тогаш работела и по три емисии на јавниот сервис.

„Беше декември, Божиќ, празниците кои овде се слават еден месец. Беа забави, прослави, вечери со пријателите, навистина уживавме два месеци.

Тоа беше фаза на весели туристи, што е одлично. „Но, кога тоа заврши, дојде до голема промена и неверувања и проблем за навикнување на реалноста.

Ирина вели дека не била свесна што ја чека, колку е различен менталитетот и колку „значат ситниците“. Сè беше изненадувачки, сè беше сосема поинаку: начинот на комуникација, начинот на водење бизнис, културата на животот… Сето тоа за неа било чудно.

„ Во периодот на приспособување кон новиот живот, најтешко ми беше фактот што си сам, што треба сам да откриваш нови работи. Се разбира, многу е полесно кога имаш пријател или семејство да те води во некои ситници во животот – како да отвориш сметка во банка, како да најдеш лекар, работа…

– Моите очекувања беа дека ќе дојдам и ќе се обидам да најдам работа. Не очекував да најдам работа во професијата, но очекував нешто каде што ќе се вклопам – и тоа не се случи.

– Се сеќавам дека испратив многу апликации, но не ја добив работата. Бев примен само да волонтирам, што беше корисно подоцна. „Волонтерското искуство е високо ценето во Канада – ваквото давање време и знаење за нешто е начин на живот овде“, ни вели тој.

Среќна околност во тешкиот почетен период во Канада за Ирина беше тоа што остана лабремена. Иако имала одредени потешкотии, искуството ја запознало со канадскиот здравствен систем, што во Србија е незамисливо.

Отпрвин не можела да најде лекар кој ќе ја води бременоста, а потоа добила совет во кој не верувала – да најде бабица. Набрзо дознала дека акушерките во Канада управуваат со бременоста, а не лекарите.

„Имав голема среќа што најдов бабица неколку месеци пред породувањето, а таа ја доведе мојата бременост до крај. Тоа беше навистина добро, но слушнав од пријателите дека имале различни искуства. Мојата бабица беше на располагање цело време,

Што се однесува до болниците, Ирина истакнува дека е тешко да се споредат болниците во Канада и Србија. Но, таа ги опиша условите што ги видела во општа болница.

„Имате приватни соби, сите се сами. Таткото е присутен на породувањето – не е прашање дали сака или не, се подразбира дека е таму. Нема големи процедури. Таткото може да оди, да влегува и излегува, да ја пресече папочната врвца.

Сè е подредено на вашите желби, трудниците се почитуваат и прашуваат за се за породувањето додека можат. Тие бираат дали ќе бидат во када со вода или не, дали ќе прават вежби, дали ќе се затемнуваат светлата или ќе се пушта музика…

Ја имате вашата соба која е како мала хотелска соба во која ја создавате атмосферата“ вели Ирина и додава дека всушност одмарала во болница – затоа што се чувствувала разгалено.

Кога станува збор за работната етика и деловната култура во Канада, Ирина забележува дека работниците многу повеќе се почитуваат себеси,

Бидејќи живеат во систем каде што законот ги штити. Кога ќе се вработите, прво ве запознаваат со вашите права и обврски, а секоја постапка има прецизен редослед.

Но, културата овде е таква што луѓето се љубезни – што не значи дека ќе бидат гостопримливи, не значи дека некој секогаш ќе биде среќен да ви помогне. Сепак, комуникацијата е пољубезна, помирна, луѓето имаат многу повеќе простор за себе“, вели тој.

„Научив дека е во ред да се каже: „Не можам или не сакам, и го сакам ова“. Научив да си давам простор и слобода да ги исполнам моите соништа и цели без да бидам себичен. Во Србија секоја индивидуална иницијатива е ограничена, а во Канада е охрабрена“, заклучува Ирина.