И додека почесто гледаме случаеви каде цените во локалите се превисоки и нереални во однос од тоа што го добиваат една спротивна интересна ситуација доаѓа од кафулето на Младен.

Во селото Котража е вистинска зимска идила, опкружени сте со снег и прекрасна природа, а кафето чини 30 динари, а ако сакате и кисела вода, сметката е за 10 динари повисока.

„ Се поскапе, а ние не. Ние повеќе сакаме да имаме редовни муштерии и да работиме, отколку да ги зголемуваме цените и кафеаната да е празно.

Правиме по 100 кафиња дневно и веќе имаме одредена бројка и не се жалиме. Поентата е да не се биде алчен, а работите си доаѓаат сами на свое место“, раскажува сопственикот на кафулето за ,,РИНА” Младен Равиќ од селото Котража.

Заедно со кафињата на гостите им се служат локум и домашни слатки, а кога ќе помине денот полека се префрлаат на домашна ра кија, чија чашка има и минимална цена.

Сосема спротивно од неговиот квалитет. Актуелниот вирус го намали обемот на работа, но кафулето сè уште работи со полна пареа благодарение на љубезниот домаќин и добрата услуга.

Заедно со кафето, мештаните сакаат да пијат и домашна лута, а една чашка е 40 динари: Во споредба со Златибор или Копаоник, ние во селото поинаку гледаме на работите.

Го почитуваме квалитетот, муштериите, во спротивно остануваме без едното или другото затоа што живееме токму од ова, додава Младен.

Она што порано беа задруги сега станаа кафулиња, место каде што се бара откуп, производство, работници и се собираат работници и се продаваат земјоделски производи.

Од моментот на отворање на кафулето, првите гости се веќе на врата, откако ќе се напијат кафе и ра кија, ќе завршат со работа на полето, се враќаат да го завршат денот како што почнале.

Па овде може да се слушне и што некој посеал, каде ги нашол работниците и за колку продавал малини или компири. Токму како во старите добри времиња.