Тамара Јованов, сопругата на пратеникот и лидер на Левица, Димитар Апасиев се огласи на фејбук каде напиша:

Сабајлево за прва смена на Еви, се разбудивме во мрак – немаше струја (очекувано, ама не помалку ст рашно)!

Детево зап репастено – како може да немаме струја, треба да се спрема за на училиште, а 21ви век е (со 11 години уште не е потполно свесна за тоа каде живее).

Прва тема на разговор дома ни е немањето мерка на одвр атност и перфидност на власт одршциве, кои покрај уб ството на илјадници луѓе во панде мијава преку низа фактори на влијание кои ги креираа со уж ното владеење, сега се обидуваат да подметнат и приватизација на брзата помош и трансплантацијата на органи, дозволувајќи влез на приватни компании во сфера која досега е јавна.

И има многу кои ќе речат, да, подобро да се приватизира оти државното е к рш, без да помислат дека државното намерно ги урн иса, за да го направат приватна сопственост.

А кај приватната сопственост, нема еднаква вредност секој живот – вреди само животот на оние кои можат да платат!

Читам, потоа, дека соларна енергија ќе развивале фирми без искуство, на политичари и бизнисмени Бугари.

И ќе немаше никаква врска дека се Бугари, ако во меѓувреме не се правеше обид баш Бугарија да ни го фалси фикува постоењето, ако од кај нас за тоа прашање не преговараа продадени и крими нални луѓе и да, ако фирмите имаа искуство, на пример, а не се формирани само за некој да лапне уште државни пари, покрај корум пиранава власт.

Ми текнува додека ги читам гро зотииве и дека никој, никој не почувствува должност и морал да поднесе оставка за луѓето кои изг ореа во болницата во Тетово, во автобуската не среќа, како ни за рекордната с ртност во пан демијава-предвреме зга снатите животи на илјадници наши сонародници.

После три дена фејсбук рев олуција, ни пуштаат друг ск ндалозен муабет со кој се прави нова дистракција, одново и одново и одново.

До вечер сигурно ќе прочитам и слушнам за уште многу лични т агедии, нек азнети крим инали, гладни и бол ни луѓе, луксузирање на сомнителните транзициски богаташи…

Вака, ќе ги фатат на кондиција и најиздржливите маратонци во би тката за подобар живот. Ќе не’ остарат во руи ни и неправда.

Веќе не’ научија на миз ерија и секојдневно страд ање, не навикнаа на проблеми толку многу, што еден ден не поминува без сами да си ги бараме – ко зави сници од најо пасна дога, која на крај не’ чини живот.

И наместо да бараме правда и одговорност, уште по жес токо, во уште поголем број, ние се’ повеќе креваме раменици и почнуваме да го мантраме токму она што им дава уште поголема моќ: тоа е, не може да се смени ништо; шо сакаат нека прават; не ми е гајле; гони ги у пм… се’ додека не се сврти тркалцето на наша страна, кога ние или нашите блиски ќе бидат учесници во тр гедија.

Е тогаш е веќе касно!Не џабе е речено: еден за сите, сите за еден! Оти вака, ко ние, каде секој е само за себе, најбрзо се пропаѓа. А во тој процес, секогаш пропаѓа само обичниот народ, никако и оние кои го кра дат и владеат.