Мајката Снежана Симоновска од Бутел неможе да каже дека барем еден ден од животот и бил среќен, уште како мала немала среќно детство а тоа се преточило и кога се омажила.

Таа е во седмата деценија од животот и моли за помош, својата сторија и патешествија ги раскажува во емисијата ,,Срце на Дланка,,

-Уште од мала ја знам гор чината на животот, трпев на силство, татко ми беше не добро делуваше на мајка ми.

Ние деца како деца ја браневме колку, толку, ќе се завртевме околу круг околу неа и ќе ја браниме. Потоа пораснавме, брат ми се ожени и оддели, другата сестра и таа си го фати патот јас останав сама со родителите.

Кога дојде ред да се женам. И тогаш како ,,слеп за стап,, зедов сопруг исто како татко ми алк охоличар. Кога се омажив имав 32 години, тој немаше скоро ништо, беше голтар.

-Јас изградив две собички колку да има, за цело семејство. Кога се омаживме немаше ни 40 дена мојот син Александар, сопругот дојде вечерта и тоа многу поднап иен

-Со еден другар пуштија гласна музика, а бебето пла че и кога му реков да ја намали музиката, тој ме уд ри со шишето по глава.

-Тоа се случуваше секој ден, а јас немав никавка подршка од моето семејство. Се обратив и во центарот за социјални работи но од таму наидов на затворени врати.

Снежана дознава дека боледува од р ак, уште еден тежок уд ар во нејзиниот живот, но уште повеќе се грижи на кого ќе го остави синот, знаејќи каков родител има.

-Јас заминав  во болницата и чекајќи така на постојка, си размислувам од една страна болеста, од друга страна си мислам како ќе го оставам детето така при таков родител.

-За жал моите претпоставки се остварија, синот одел без пари, храна , и бил мал третиран константно, синот беше одличен фудбалер играше за ФК Вардар.

-Решивме да се преместиме во Бутел, но сопругот доваѓаше и тука и ноќе и дење и не воз немируваше константо, викав и полиција, но тие со згрчени раменици си заминуваа.

Сопругот ме те паше замислете со леб, ме уд ираше по главата, вели со солзи во очите Снежана.

И тоа не било се најголемиот уд ар, ќе и биде заминувањето од овој свет на нејзината најголема поддшка, синот.

-Навситина тешко го изгубив него во сообраќајна не среќа, тој сакал да си дојде дома , но некој другар го замолил да се вози со него, и тогаш тој замина во вечните… вели со огромна грутка во срцето тетка Снежана.

Денес таа е завиена во дол гови и кре дити, незнае кога последен пат се насмевнала, нема ниту пари за превоз да отиде да го посети вечниот дом на својот син.

-До гуша сум во долг ови, немам ниту до гр об да му отидам да му отидам на синот, не сум отишла со години, го молам добриот народ доколку може колку толку да ми помогне финансиски, заклучува таа.