Новосаѓанката Славица Липиќ Ачимовиќ, која живее во австриската престолнина веќе 31 година, немала поим колку ќе и биде возбудлив живототи што се ќе и донесе.
До четиригодишна возраст живеела со семејството во Теслиќ, во заедница од дури дванаесет луѓе. Меѓутоа, сè се променило кога татко и заминал во Африка да работи, а таа и нејзината мајка ги спакувале куферите и заминале во Австрија. Таму живеела до прво одделение, кога се вратила во Босна, каде го започнала своето образование, но само до основно.
– По овој период патот не однесе до Војводина, бидејќи мајка ми е дете на разведени родители. Токму кога завршив прво одделение, мајка ми сакаше да го види татко ѝ и така ние двете дојдовме во Куруг.
– Ова прекрасно место се наоѓа во близина на Нови Сад и затоа не ми е чудно што на моите родители им се допадна на прв поглед. Тие двајца конечно решија да се смират, па купија куќа во Чуруг, а потоа практично почна ново поглавје во мојот живот – изјави Славица за порталот ,,Мој Нови Сад”
Таа враќа и убави спомени и искуства од Футог, а по завршувањето на училиштето се запишала на факултетот во Нови Сад, каде набрзо останала раз очарана.
Според неа, првпат наишла на кор упција и лош образовен систем, па во 1990 година за време на празниците повторно ги спакувала куферите и отишла во Австрија бидејќи имала можност да работи таму.
Најпрво работела колку да заработи за живот, но бидејќи ситуацијата во поранешна Југославија се вло шувала, Славица нашла посериозна работа и така го започнала својот нов живот во оваа земја.
– Којзнае што ќе се случеше, веројатно ќе се вратев во Нови Сад, да не добиев понуда која тогаш не се одбиваше, а која и денес не е се одбива.
– Имав можност да добијам работна дозвола. Секако, веднаш прифатив и тоа беше пресвртницата кога решив да останам во оваа земја. Мојот живот во Виена беше како клацкалка бидејќи ги работев сите оние работи кои не се популарни за некои.
– Бев слугинка, работев во кујна затоа што не знаев добро германски. Сепак, заедно со мојата работа научив германски и многу брзо го „совладав“. Тогаш, практично, започнува мојот работен подем.
– Инаку, имав убава младост, многу пријатели и успех во бизнисот, а во 1996 година почнав да работам во позната слаткарница каде бев 24 години.
– Почнав да работам кај нив како келнерка за да стигнам до фабриката за преработка. Во Виена тогаш имаше добри времиња, добро заработуваа, но во 2021 година поради добро познатата ситуацијата со короната добив отказ – вели Славица.
Инаку, таа се омажила во Виена на 25 години, а од тој брак има свое, како што вели, најголемото богатство – ќерка. А по разводот не и било лесно како самохрана мајка во туѓа земја бидејќи како странска државјанка немала преголема помош и привилегии.
– Сама платив за се, од градинка до дадилка, но не се жалам бидејќи сепак успеав на најдобар можен начин да ја воспитам мојата сакана – гордо вели соговорникот.
Ни раскажува дека во 2007 година и се насмевнала среќата, а потоа и официјално станала австриска државјанка, а тоа и било отскочна даска, најмногу поради иднината на детето и администрацијата, бидејќи повеќе не мора да го менува пасошот и земи виза.
– Според мене, животот во Австрија е таков каков што го правиш самиот. Сепак, многу е важно да го знаете јазикот на државата во која живеете, бидејќи без тоа не можете да напредувате.
– Инаку, животот во Виена е прилично скап, но ако добро пресметаш, можеш многу да си дозволиш. Имаме 14 плати годишно и тоа најмногу те вади.
– Тука е и сосема нормално да имаш пари за ресторан, кино или концерт, бидејќи тоа во Австрија не е луксуз – тоа се подразбира – истакнува Славица.
Сепак, таа напоменува дека животот во оваа земја е прилично скап, па едноставно е невозможно да се купи стан, особено за самохрана мајка.
– Имам ,,Геношенсафт” не знам како да го преведам, но дадов голема кауција и можам да живеам во него засекогаш, па дури и тој стан и ќерка ми го наследува, но можеме, ако имаме пари, да го купиме – објаснува соговорникот.
Што се однесува до Австријците, таа вели дека како народ се прилично негативни кон сите странци, но секако дека секогаш има позитивна страна кога нашите во странство се дружат со сите можни религии и националности, вклучувајќи ги и Австријците, вели Славица.
– Без разлика што сум била таму практично повеќе од половина од мојот живот, да бидам искрена, секогаш сум носталгичен за Нови Сад и Србија. Меѓутоа, со тек на време се навикнуваш на сето тоа и затоа денес често кажувам дека имам две куќи, убаво е да си во Австрија, но ја сакам и Србија.
– Во моментов повторно работам во слаткарница, а по само шест месеци повторно сум на позицијата преработувач и секогаш е така, бидејќи кој сака може да успее во странство.
– Всушност, како феникс, по каков било проблем, не паѓам, туку секогаш повторно станувам од пепелта. Мислам дека не зажалив што го избрав овој пат, убаво е што сум овде, моите пријатели и моите навики се во Виена, заклучува Славица.