Цел живот трчаме по кариера, пари, подобра иднина, а во тоа трчање често забораваме на оние кои ни дадоа ветер во грб и ги пружија рацете кога ни беше најпотребно – нашите родители.

Токму затоа писмото на татко се чита со огромна грутка во грлото и солзи на образите. Имено, Љубомир, како што се вика, во повеќе од емотивно писмо упатено до неговите синови, им постави едно едноставно прашање – каде се?

Каде се тие денес, кога тој е стар и вдовец, желен да разговара со своите синови, кои, судејќи по неговата приказна, имаат време за се освен за него поради неизбежноста на животот во модерното време.

Писмото на Љубомир објавено на порталот „Политике“ ви го пренесуваме интегрално: Каде сте? До каде сте стигнале?

Чекам. Дојдовте од далеку и јас сум ви благодарен. Чекам да застанете, пак. Накратко. Секогаш брзате. Треба да се одморите. И да се видиме.

Ајде да се гушкаме. Чувствувате, п. Дека неговата светлина е изгасната. Дека темнината се приближува. Затоа што јас поради староста очекувам да одам на вечен сон. Мое време е.

Затоа ви зборувам, синови мои. Родени од мене и мајка ви, од нашата крв, дух и душа. Никогаш не заборавајте го тоа. Се додека живеете.

Синови. Вие поминувате оттука, каде што сега престојувам. Не поминувајте без да ме посетите. Знам, брзате да го прегрнеш семејството. Нека биде среќно. Така треба да биде.

Но, синови, возите и брзате со часови. Не застанувате. Поминувате покрај татко си. Стоп. Да ме види за миг и да ме гушне. Дајте ми насмевка, разубавте ја старата душа. И да се одморите. Јас сум сам.

Вашата сакана мајка, мојата прекрасна сопруга, ја нема. Таа заминува за никогаш да не се врати. Отиде во вечен одмор. Оставени сме да тагуваме.

Постојано ми се вртат вашите зборови упатени до мене, дека не вреди да плачам, ниту да ронам солзи бидејќи не можеме да ја вратиме вашата мајка, мојата сопруга, од постојан сон.

Синови, застанете да ме видите, поздравите, прегрнете. Застанете малку. Ве чека неутешниот татко Љубомир.