Небојша Танасковиќ (41) и неговата мајка Миланка (72) од селото Сеоце, оддалечено 40 километри од првиот град Куршумлија, никогаш немале струја,живеат во трошната стара куќа.

Од главниот пат домот им е на околу 7,8 километри, а во зима е целосно непрооден. До нив е можно само со коњ – тоа е единственото превозно средство во студените, зимски денови.

Не само што Небојша и Миланка живеат сами во куќата, тие се сами и буквално – дури и во нивната околина, на растојание од 4 до 5 километри – нема никој.

Нивната стара куќа се наоѓа на речиси 1.500 метри надморска височина. Немаат приходи поради земјиштето што го поседуваат.

Сепак, тоа е пу ста земја од која Небојша и мајка му немаат приходи, немаат плод. Сè што можат да направат е да засадат грав, компири и кромид. Ова е храната од која живеат.

Во текот на летото Небојша заработува за живот, вреден е и сака да работи. Меѓутоа, со мра чните зимски денови, заедно со студот, стр авот им се вовлекува во коските.

– Полесно е летото. Потоа наоѓам нешто приватно да работам, но во зима. Нема работа во зима. Ги имаме тие ниви со грав, кромид, компири. Со тоа преживуваме.

– Никогаш немавме ни струја. Овде имам само едно радио на батерии. Тоа е нашето единствено хоби – вели Небојша, насмеан, сè уште обидувајќи се да најде малку убавина во премногу тешка реалност.

– Старите ѕидови се полни со влага, а во куќата, освен маси, столови, два кревети и еден шпорет на дрва, нема речиси ништо.

Нема фрижидер, нема електричен шпорет, нема Телевизор. И да имаат се, нема да имаат како да го користат. Во близина на нивната куќа нема бандери, па не може да се приклучи струја.

Дејан Марковиќ Милошевиќ, хуманитарец од Куршумлија, ги посети синот и мајката кои живеат во нехумани, те шки услови.

– Беше речиси невозможно да се дојде до нив. Мислам дека поминавме можеби три часа обидувајќи се да стигнеме до нивната куќа. Ова се многу непроодни патишта.

А овие луѓе, тие се толку скромни и искрени. Кога нешто ги бо ли, ги берат тревките што ќе ги најдат таму, и прават чај од нив.

– Така се лекуваат. Прит исокот никогаш не го мереле, кај доктор кој знае кога последен пат. И да сакаат да си заминат на преглед, особено во зима не можат. Таму веќе не одат ниту автобусите – изјави Милошевиќ за Телеграф.рс.

– Миланка ми рече: Сигурно си уморен, седни да јадеш нешто, зготвивме грав, да, без месо, ама еве, барем нешто. За мене се одвојуваат од своите сиромашни усти – вели Дејан, полн со впечатоци по средбата со ова семејство.

Посочува и дека идејата е хуманите луѓе за почеток да им обезбедат барем соларни панели кои би напојувале еден фрижидер и телевизор.