Самохраната мајка Маја Миќиќ (37) има пет деца, од кои три се тешко болн и. Во стан обезбеден од општината, и храна од црквата, некако преживуваат, но како – само тие знаат.

Неретко легнуваат гладни, а гладните стомаци ги мами сонот во кој безгрижно тонат бидејќи се премлади за да знаат што навистина се случува околу нив.

-Јас сум Маја, самохрана мајка на пет деца, живееме овде во Нов Белград во станот што ни го дадоа. Станот е доволен засега, имаме две соби и спиеме заедно, но не е конечно решение.

Ѕидовите пукаат, а ние често сме ме та на крад ци кои ни влегуваат во станот, неколку пати ни го претресуваа станот, а ние немаме ништо ни за себе, само тие немаат што да земат – започнува мајката.

-Најтешко ми е за децата, бол ни се, а лековите се скапи. Дуња често се онес вестува на училиште, па потоа плаќам такси или барам некој да ја вози или да ја однесе во болница.

Лековите, патувањата и партиципацијата се нешто што ни зема многу пари. Има терапија која чини 4000 динари неделно, тоа се многу пари.

-Повеќе ни треба храна, бидејќи јадеме во црква, таму имаме еден оброк, а за останатото се снаоѓаме. Често децата си легнуваат гладни, бидејќи немам што да им дадам.

Синот Милош, на училиште го исмеваат затоа што носи искинати патики, го викаат сирак и со разни погрдни имиња, поради тоа избегнува да оди на училиште.

Го сака фудбалот и игра многу добро, му понудија поголем клуб, но тој не се осмели бидејќи се плашеше дека некој ќе го исмее што нема пари. Малата Јана која престана да оди во градинка бидејќи немам што да и облечам.

Таткото на децата ниту се јавува ниту се појавува, вели таа. Децата се бол ни и тоа, тврди Маја, е единствената причина поради која не ги гледа.

-Децата се родија здрави, но подоцна почнаа да се разб олуваат. Таткото јасно кажа дека не го интересираат децата и дека не сака да гледа бол ни деца. Во оваа бо рба, јас сум сосема сама!

-Најмногу ни треба храна, се е можно, но кога ќе си легнат гладни, душата ме боли. Приоритет ми се сметките што треба да ги платам, бидејќи потоа го губиме покривот над главата, па лековите, а за храна ако остане, купуваме, ако не, спиеме гладни – вели мајката во растреперен глас.

Дуња вели дека сака слајм, играчка кој чини околу 100 динари, Коста сакаше зелена кола со далечински управувач, Милош нема желби, малата Јана се уште не знае што сака. И најстариот син имал желба да добие компјутер, за да може полесно да пристапи до информации и да учи. Семејна сметка: 200-124254477-25 – Маја Миќиќ