Кога во 1941 година, за време на вој ната, се роди шестото дете во семејството, со раце до лактите и значително ош тетени нозе, скоро сите беа на исто мислење – такво дете не вреди да живее.

Сепак, родителската љубов надвладеа и малото момче порасна со своите браќа и сестри. Вака започнува приказната за Бранко Радунковиќ од село Прњавор, уметник кој плени со својот дух и уметнички дела.

-Додека се движам, работам или пишувам, состојбата воопшто не ми е невообичаена. Меѓутоа, кога се гледам на телевизија, движењата ми изгледаат прилично неусогласено и не згодно – вели Бранко, кој во слободно време фотографира, работи во градина, прави ракија и поправа ѕидови со мајсторите.

Зад него се стотици изложби на модели, кои досега ги виделе луѓе во 250 градови и села. Сето тоа го правел држејќи го алатот во забите. И пред се, благодарение на силната волја која го победува хен дикепот.

-Никогаш не ме оптоваруваше тоа што сум роден без раце, туку едноставно се прилагодував на ситуацијата и секогаш се трудев да бидам корисен и да го правам она што можам и умеам – вели овој човек со ведар и силен дух и покрај многуте неволји кои го следат низ животот.

-Кога се бричам на пример, ја ставам рачката на жилетот во шуплив стап и го правам тоа, кога поправам ограда со забите го забивам штрафот, а со чеканот под пазуви удирам во него – објаснува.

-Немам здраво тело, но Господ ми даде здрав разум. Со макети се занимавам речиси половина век, од мојата осумнаесетта година.
Од еден трговец набавив картон и почнав да живеам со но ж за резбање во устата.

Кога ќе го изрезбам картонот, ја земам четката за лепило во уста, па четката за бојадисување и довршувам. Првата изложба ја имав во моите дваесетти. Зима правев модели, лето изложував.

Луѓето кои сакаа да ги видат моите дела и да прашаат како ги правам без моите раце ми беа ветер во крилјата, од нив ја црпев сила та. Ја пропатував цела стара Југославија и дел од Европа и имам стотици пријатели – вели Бранко Радунковиќ.

-Кога беше изложбата во Карловац излегов надвор, имаше 2 000 луѓе на снегот што паѓање. Се потпишав на сите, а бидејќи го држев пенкалото во уста, се онесвестив од долгото кимање со главата.

Кога дојдов на себе, сопругата Јованка истрча во приколката каде што живеевме шест месеци годишно, да ми подготви храна. Значи девет години по шест месеци, од осум наутро до осум навечер додека траеја изложбите – вели Бранко.

-Кога јадам во кафуле, сите гледаат, кога ја кревам главата, сите јадат. Гостите скришно ме гледаат како јадам супи, а кога ќе ме прашаат „Бранко, како јадеш без раце?“, им велам: „Покани ме на вечера, па ќе видиш“!

Бранко со напорна работа вели дека заработил многу пари. Вложил сè во галеријата, куќата во Слатина и хуманитарна работа.

Организирал 15 колективни патувања годишно во родната Славонија и своите сонародници ги одвел на пат од Крф до Свети Андреј, од Острог до Жице. Последната акција била посетата на 126 деца од Чернобил во областа Подравска Слатина.

На три дена пред истекот на рокот, децата морале да се вратат дома бидејќи вој ната во Босна започнала.

Бранко поставувал изложби и во детските болници. Своите модели им ги носеше на најмалите од кревет до кревет. Таму ги хранел и охрабрувал децата, ги носел на грб и им пеел.

-Излегов од дома во 1991 година, а се што градев пет децении, мојата прекрасна галерија единствена во светот, книгите со впечатоци, документацијата и библиотеката, мојата капела, сè беше униш тено преку ноќ.

Патот ме однесе до Кикинда, оттаму до Илок кај Нови Сад и во ’97 година дојдов во селото Прњавор кај Крагуевац каде што сè уште имам галерија во куќата изградена од луѓе со добра волја.

Прави добро и надевај се на добро – вели уметникот без раце.