Заедно со татнежот на водата која паѓа на воденичкото тркало, се врти тешкиот камен и акустичниот звук, кој избира зрна од корпата и прави брашно за трпезата на многумина.

– Порано пред воденицата се чекаше на ред за мелење по 30 вреќи жито, а сега ретко кој сее жито, селата се иселени, електрични мелници се купуваат, па овде скоро ида нема работа.

Сепак, тој донесе мала торбичка, главно пченка и пченица и вели: Нема вкусен леб без брашно од воденица, погача или пита вели Богдан Љубојевиќ (80), последниот мелничар во Увац (Србија)

Пред шест децении беа изградени три брани во средниот и горниот тек на Увац, а езерата поплавија имоти, спомени, татковина, воденици.

Браната во Радоиња го скратила текот на реката и ја одведе низ тунел до влезовите на ХЕ „Бистрица“. Шест воденици останаа без вода, се до Клак, но Љубојевиќите не дозволил тоа да го замолчат звукот на воденичките камења да кај него.

Куќата на Љубојевиќ е последна во селото Сеништа, во „аголот на општината“. Во оваа воденица се мелело рж, скроб, јачмен уште многу одамна, вели и неговите предци се занимавале со воденичарство.

– Во 1962 година префрливме едно тркало и камења од ѕидовите на една напуштена воденица во притоката Увац, во чие старо корито се влеваат потоци и во Клачки поток богат со вода, недалеку од воденицата.

– После мене не верувам дека некој ќе се занимавам воденичарство, повеќе не се ни исплати, сето ова го работам од љубов, додава тој.

– Овде комотно може да се меле 300-400 килограми жито дневно. Ех, во тие години беше убаво да се живее од многу – се сеќава за „Новости рс“ пензионерот Богдан.

Има и дрвена стапица во дотраената воденица која ма ми стаорци со брашно. Мелничарите тука донеле и стар чекрек, со кој за мерење се кревале вреќи со брашно и жито.

Стариот мелничар чека одговор од Општината дали даваат некаква субвенција за реновирање на водениците, а со тоа и што понатаму.