Александар Зуровац живееше дваесет и осум години во САД пред да реши да се врати во татковината. Таму, во туѓа земја, тој никогаш не ги заборави своите корени и традиции, иако ја напуштил родната земја на неполни пет години.

Стекнал знаење кое сега сака да го користи во својата земја, каде се чувствува како дома. И не само тоа – има и две ќерки кои не сака да си ги заборават корените.

Овој млад човек е роден 1989 година во Дрниш, а теш кото детство го памети поради во јната што набрзо избувна во Хрватска. Поради тоа, се преселил во Белград, а потоа еден ден мајка му му предложила на татко му да поднесат барање за политички азил, а кога ја поминале процедурата, влегле во системот на „лотарија“ кој им дозволил да одат во Америка, Канада или Австралија.

– Роден сум во Дрниш, кој е во близина на Сплит и Книн. Поради состојбата со во јната и стр авот за лична безбедност, кон крајот на 1991 година со семејството заминавме во Белград.

Татко ми имаше ск ршени ребра и не можеше да најде соодветна работа бидејќи единствената работа што му ја нудеа во тоа време во Белград беше физички.

Имавме помош од тетка и чичко кои ни дадоа стан да живееме, но кратко траеше. Среќата ја најдовме на 7 септември 1994 година, кога дефинитивно решивме да се преселиме во Соединетите Американски Држави – ја започнува својата приказна Александар.

Александар вели дека дестинацијата била Минесота и мал град со педесет илјади жители. Меѓутоа, во тоа време бил прогласен за најбезбеден град.

– Искрено, кога првпат се преселивме овде, сите ни помогнаа. Да го прашате просечниот Американец каде е Србија, нема да може да ви каже каде е – вели Александар и додава:

– Јас бев единственото српско дете кое одеше во тоа училиште. Имаше и деца од други краишта на поранешна Југославија, но не се зближивме. Подоцна тие деца се преселија со семејствата и го сменија училиштето, а и јас со моите.

– Животот во Америка беше мирен, но бевме многу изол ирани. Америка е огромна земја и не може да се вози низ неа како Србија. Ни требаше само час и половина да стигнеме до најблиската православна црква Свети Павле.

Поради стравот да не изгубам допирни точки со моето потекло и воопшто желбата моите две ќерки да не ги заборават своите корени, решив да се вратам. Зборував српски дома, но повторно се чувствував како туѓинец – вели Александар.

По враќањето во Србија, Александар имал можност да се сретне со премиерката Ана Брнабиќ. Тој вели дека била кратка, но срдечна средба на церемонијата на доделување на документот „Карта Сербика“.

Александар работи како инструктор по физикална терапија под холандска лиценца и неговата желба е своето знаење да го инвестира и имплементира во Србија.

Иако вели дека Србија е прилично затворена средина во споредба со Америка, се надева дека ќе успее во бизнисот и дека ќе успее да ги пренесе своите идеи на својот народ, пренесува Телеграф.рс.