Љубовта не познава граници, не постои далечина кога има вистинска љубов, но љубов на невидено тоа е уште поголем залак, една таква приказна има Перо и русинката Влада Ревоненко која дошла кај него.

Бил мра чен ден, дождлив, од оние кои ништо не ветуваат и за кои се чини дека е најдобро да ги преспие, кога Перица се сретнал со другарите во кафуле во Шабац. Недалеку од нив, на соседната маса, седела жена Русинка, која ретко кој ја разбирал и која упорно му се обраќала и започнале комуникација.

– Ме праша дали сум женет, одговорив негативно „Ох, имам пријателка за тебе“, вели таа. „Зошто да не?“, се пошегував. Не ми паднало на памет да се омажам за Русинка, ниту за која било друга освен Србинка.

Разменивме телефонски броеви, излегов од кафулето и целосно заборавив на тоа. Три месеци подоцна, додека го вртеше телефонот во раце, наидов на бројот на Наталија и не знам ни зошто, се јави.

По три дена од неа добиб одговор дека Владата ќе му испрати барање за пријателство на Фејсбук. Стапивме во контакт.

-Како разговаравме и како се разбиравме, појма немам на српски, таа на руски. Ја поканив да дојде во Србија, но таа рече дека работи напорно. Се слушнавме уште неколку пати и одеднаш таа се одлучи. „Доаѓам“,

Наталија (Русинка од кафуле), сопругот Небојша и Перо заедно отишле на аеродром даја земат Влада. За секој случај дала отказ да оди кај другарка доколку не ја сака Перо.

Но, штом ме виде силно ме гушна како да се знаеме 20 години. И бев изненаден од блискоста што ја чувствуваше кон мене.

– По заденичката дружба ја прашав што планира. Таа се двоумеше, а потоа вети дека ќе дојде повторно и останавме во контатк, вели Перо.

– Не е лесно да се живее меѓу две земји. Сето тоа се случи ненадејно и неочекувано. Но, полека се ќе си дојде на свое. Србија е прекрасна земја, а луѓето се многу добри.

– За мене Пера е најдобар. Мојот човек. Ми се допаѓа се кај него. Ме разбира, велат од Влада, која речиси течно зборува српски, бидејќи секој ден го учи јазик.

Тоа е судбина, знаете, беше првата реченица на Влада. А Перо вели дека тоа е случајност (се смее). Не размислував за Србија, додава таа.

– Моето семејство е мојата работа, животните што ги обожавам. Повеќе од десет години живеев и работев сама и никој не ми требаше. Толку сум навикната на тоа. После разговорот на Фејсбук (а немам поим зошто се согласив на тоа), сакав лично да се запознаам со него. По трите дена што ги поминавме заедно, знаев дека тој е мој човек.

Вториот пат кога дошла во селото Срем на брегот на Сава, се венчале. И токму онака како што таа сакаше. Младата и младоженецот дошле во црквата во Кленац со кочии на коњи, а таа била облечена во бела венчаница.

Заљубената Влада сакала да остави се и да остане во Кленк да живее со Перо, но таа го послушала неговиот совет да не го урива сето она што долго време го градела и во кое се вложила сето себе.

Поминаа речиси три децении откако го основаше коњичкиот клуб „Кентаур“ во родното Сочи. Сега ја тренира својата ќерка Дарија да продолжи со работата, а кога се ќе заврши, таа ќе се пресели во Србија и ќе отвори школа за јавање во Кленк, велат од ,,Гласподриње.рс”

И Перo е воодушевен од Сочи. Тој вели дека луѓето таму се пријатни и мирни, дека имаат харизма: „Каде сте брате Срби“, ми елат кога ќе дојдам. Најблиските од страната на Влада, мајката, ќерката и внуцитеме прифатија како роден.

Тој вели дека неговата сопруга е способна и вредна жена и дека и се восхитува на нејзината енергија:Таа води бизнис како малку мажи.

Таа сама се бо реше за се. Одржува штала со петнаесет коњи, тренира животни, постојано работи со спортисти, клиенти и инв алиди, има настапи…

Постојано е во движење. Кога ќе дојде овде, не мирува, сака да види што повеќе. Привлечна е и интересна, весела и полна со енергија, додава Перо.

Таа неодамна одгледува гулаби само затоа што Перо ги сака. Тој негува високолетачки, а таа украсни. Нејзината желба е да освои златен прстен за гулабот кој најдобро лета.