Снежана Андрејиќ од Камендол цел живот го поминала во овоштарник со татко и и мајка и. Родителите, сега остарени, ги хранеле и воспитувале двете сестри и неа продавајќи кајсии, нектарини и цреши на жешки температури.

– Татко ми Предраг е роден во 1947 година, овде во селото Камендол. Животот никогаш не го галел. Сега на 75 години работи повеќе од млад човек на 25 години.

Сè сам обработува, сече, калеми, копа, чини, тоа е теж ок живот. Инаку, тој е аст матичен, има емф изем на белите дробови и не може да живее без боца со кислород.

-Од кога знае за себе, се занимава со земјоделство, овоштарство, нè воспита трите сестри на овој начин, земјоделец производител цел живот гледа во небо – која година е, дали ќе е дождливо, суво – ја започнува приказната Снежана.

Како што вели, многу пати се обидувале да најдат работници, но во овој дел на Белград не е баш лесно да се најдат дневни работници, бидејќи повеќето од нив се занимаваат со овоштарство.

– Би можела да пишувам романи за неговиот живот. Му се восхитувам, помагам колку што можам. Станувањето во три часот наутро и поминувањето на денот на тропските температури е навистина премногу тешко, особено за маж кој има 75 години. И тој голем човек, татко ми, не запира – вели Снежана.

Предраг зема мала земјоделска пензија, а работи и дење и ноќе и отсекогаш бил таков. Тој е многу љубезен татко и движечка сила за неговите деца, затоа што Снежана никогаш, речиси половина век, не го слушнала да испушти воздишка, а камоли да се ж али за нешто.

– Работам од мала и јас , сега имам 48 години и цел живот го поминав на нива и пазари. Бев трето одделение кога на пазарот продавав овошје сама, мерејќи го на вага.

Животот на село е тежок, има многу работа, а секогаш некој друг ви ја одредува цената. Да не зборуваме дека и производителите зависат од народот – објаснува Снежана.

Годинашната цена на кајсиите, нектарините, праските и црешите не беше многу охрабрувачка, но она што го поттикнува семејството Андрејиќ е чесната работа и лебот кој така заработен е посладок од се.