Не ретко може да се слушнеме дека младите нема да одат на село, особено девојките, па селските момчиња остануваат неженети.

Но, за спротивното сведочи баш убавата Марија од околината на Аранѓеловац, која работи на нива од кога знае за себе. Згора на тоа, таа сама обработува дури 16 хектари земја и ја знае секоја селска работа.

Станува во 4 сабајле, коси два хектари ливада, бере малини, капини и вози трактор. Марија живее во селото Вукосавци.

Зборовите „здрав разум“ ги користам често во моите објави на Фејсбук и најчесто ги поврзувам со селото и луѓето што живеат таму и тоа со причина.

Марија е само еден од оние луѓе, оние на кои им треба малку среќа, кои работат од срце, а не од сметка и кои некако успеваат да преживеат во се потешкиот живот во селата, велат од ,,Курир.рс”

Таа пораснала со мајка и, татко и две постари сестри. Кога била трето одделение во основно училиште, татко и ненадејно по чинал и Марија ја презела улогата на домаќинка на куќата.

Научила да ора, да жнее, да сее, па дури и да вози комбајн. Има и возачка дозвола за управување со камион. Има трактор, разни приколки.

Како што минуваа годините, Марија не се откажувала и не сакала да го напушти Вукосавци. Таа денеска сама ја обработува земјата, околу 16 хектари под жита и трева, додека нејзината мајка Наталија (72) е задолжена за стока, педесетина овци, крави, свињи и живина.

– Оние кои добро ме познаваат, го знаат и мојот почеток, односно моментот кога го изгубив татко ми. Тој дел од мојот живот го нарекувам опстанок бидејќи бев девојка која ги презеде сите обврски на татко ми, односно сите селски работи.

– Прво заработив за училиште, а потоа почнав да купувам земјоделски и приклучни машини. Никогаш не ми беше проблем. Додека беше жив, татко ми не можеше да избега на нива без мене, без јас да се „закачам“ на тракторот или да отидам со него во шума.

– Се сеќавам дека првата самостојна работа ја завршив во трето одделение. Орав и плачев, оти не знаев да орам. Залудно знаев да возам трактор, кога не знаев како правилно да ги наместам плуговите.

– Тешко беше првата година, бидејќи бев мала, па седејќи не можев да ги дофатам кочницата и спојката. Бидејќи нозете ми висеа, морав да возам стоејќи – со душа се сеќава Марија тажно, но со насмевка на лицето.

Одамна ги споделила обврските со мајка си, додека едната е дома и се грижи за стоката, другата е на терен. Ни открива дека често не се гледаат во текот на денот, бидејќи стануваат во различен период.

Сè што произведуваат од трева и житни култури оди за нивниот добиток. Освен со сточарство, тие се занимаваат и со производство на сирење и кајмак, па Марија се обврзува да ги достави овие специјалитети на муштериите во Аранѓеловац.

– Се постигнува некако, но со труд и малку сон. Мајка ми станува еден час по мене. Освен со својот имот, овде во нашето село се занимавам и со засадување на органски капини и малини.

Таа пораснала во Вукосавци и ова село не би го сменила за ништо на светот. Жал ѝ е што само неколку нејзини пријатели од генерацијата 1985 останаа во селото, додека повеќето отишле во град или во странство.

На Марија и понудиле да почне да работи во Аранѓеловац, да оди некаде, дури и да вози камион. Ништо од тоа не прифатила, бидејќи сака да си биде газда.

– Знам многу за тие технички работи, да го поправам механизација и не ме остваат на пат машините. Тоа ме заштедува кога се парите во прашање, бидејќи мајсторите се скапи.

Вели дека животот на село изгледа лесен само на Инстаграм и Фејсбук. Кога ќе најде време, на социјалните мрежи објавува неколку слики, кои им се допаѓаат на нејзините следбеници, од кои неколку илјади.

– Ова овде ми дава енергија да мислам дека сум способна да одржувам една фарма, да живеам од неа и да не го напуштам селото.

– Да одев некаде и да завршев една третина од работата што ја работам овде, ќе имав многу повеќе пари, но немаше да се чувствувам толку убаво. Најубавото чувство е кога си сам и кога треба да направиш нешто од ништо..