Учениците го завршија зимскиот распуст и се вратија во своите училишни клупи, но не секој има можност да дојде на училиште.

Снеговите и мразовите го спречуваат семејството Станиќ да оди на училиште, тие се приморани да одат на училиште преку реката.

Локалната самоуправа се погрижи да и го реши проблемот но по завршување на зимскиот одмор ситуацијата повроно е иста. Мјката Марина Станиќ и нејзините две ќерки повторно се соочија со истиот проблем – стар чамец и весла, но и студена вода.

„Благодарни сме за првичната помош, но сега повторно сме беспомошни. Секое утро одиме со божја помош. Сега е уште потешко бидејќи водата е замрзната и не може да се помине.

,, Пред некој ден моравме да се вратиме од половина река затоа што веќе немаше шанси да ја пробиеме ледената обвивка. Жал ми е за децата, бидејќи се девојчиња и е многу тешко.

,, Стануваат сабајле пред зори, премногу е студено на се надевам дека властите повторно ќе го слушнат нашиот повик за помош“, вели Марина Станиќ за ,,Рина.рс”

Овој проблем на неколку семејства од селото Кучин, кое се наоѓа меѓу Прибој и Пријепоље, постои долги години. Учениците таму се вистински херои кои менуваат неколку превозни средства за да стигнат до училиште, а едно од нив е чамецот.

Она што е уште по изненадувачки е што ниту Марина ниту нејзините две ќерки не знаат да пливаат. Најтешко е, велат, кога дува силен ветер бидејќи се пла шат да не се превртат.

Патот преку Лим е единствениот начин да се дојде до настава, бидејќи обиколницата е многу долга и ќе им требаат неколку часа пешачење. Родителите немаат автомобил, а за нив нема ни организиран превоз.

„ Не ни е лесно, но мораме. Стануваме во околу пет и пол, децата се подготвуваат за училиште и потоа прво поминуваме низ шумата дваесетина минути, а потоа не чека кајче на брегот на Лим.

,, Мојот сопруг работи и само јас можам да ги префрлам на спротивната страна. Многу е тешко, Лим е брза и длабока река.

,, Децата се уште се мали и веројатно не се ни свесни за големиот предизвик, но секое утро се будам и легнувам со кнедла во грлото“, вели оваа храбра мајка.

Во неколку наврати имаше пар алтернативни решенија, па така општина Прибој извесно време плаќаше превоз за овие ученици и изнајми стан во Прибој, но сè беше краткотрајно. Децата повторно беа упатени кон старото кајче како единствено превозно средство.

Она што дополнително ја усложнува ситуацијата е фактот што селото Куцин се наоѓа на границата меѓу Прибој и Пријепоље, а недостига нивната добра соработка кога станува збор за асфалтирање на макадамскиот пат што води до овие неколку куќи.

„Патот кој води од нашите куќи до училиштето е долг неколку километри и е во многу лоша состојба. Не смееме да ги пуштиме децата сами бидејќи има ди ви животни.

,, Ако ги пуштиме да одат таму наместо да се возиме со чамец преку Лима, тие ќе треба да станат околу три часот наутро за да стигнат на време на час.

,, Снегот и овде може многу да падне, а кога е зима, како сега, Лим целосно замрзнува, а потоа одиме по него и го скршиме тој мраз, за ​​да направиме патека за чамецот.

,, Ние сме во многу тешка ситуација, се пла шиме за нашите деца. Следната година уште едно мое дете ќе тргне во прво одделение, не знам што ќе се случува.

Секојдневното патување на овие деца би било значително скратено доколку општина Пријепоље се согласи да инвестира и да направи асфалт на таа територија.

„На тој начин, минибус што ги носи децата од Мажиќ до училиште може да се спушти до нивните куќи да ги земе и да ги пренесе преку браната на ХЕ Потпиќ до училиштето, што би значело дека нема да мора да го преминат езерото, тврди таткото на децата.