Никој од нас не би посакал неговите деца да се родат со некако поре метување, но не можеме да бираме. И покрај тоа што луѓето родени со каква било по тешкотија се соочуваат со низа проб леми во општеството, ова семејство е доказ токму на спротивното.

Станува збор за четиричлено семејство од Грлица, Белград во кое тројца од членовите се ро ошт етен вид. Овие ошт етувања на видот можат да настанат на различни начини, од самото раѓање или како последица на некои очни или други болести.

Со мајката Надица (38), таткото Милош и ќерката Милица кои се со ошт етен вид и синот Милан кој добро гледа, разговаравме за нивното секојдневие, вклученоста и другите животни преди звици кои ги имаат.

За жал, проб лемите со кои се соочуваат слепите и слабовидите е тема за која малку се пишува.

Сепак, важно е да се подигне свеста за нивните предиз вици и живот и да се ублажат на сите можни начини, бидејќи оштетув ањата на видот се јавуваат на различни начини, а Надица го сподели своето животно искуство:

-Кога ме роди мајка ми имаше компл икации и поради недостаток на кислород ми беше ошт етен видот. И дури на осум години моите родители ја добија вистинската дијагноза и конечната проценка, која беше дека видот ми е само десет проценти.

Надица пораснала во средина во која никој немал никакви здравствени проблеми. Редовното основно училиште го завршила како одличен ученик и се запишала во средно медицинско училиште во Белград како физиотерапевт со оште тен вид.

-Со сопругот се запознав кога бев средношколка. Прво се дружевме, а потоа се роди љубовта која трае од септември 2002 година до денес. Се венчавме во 2006 година и имаме две прекрасни деца – Милан, кој има 12 години и Милица, која има 9 години.

И мојот сопруг е со ош тетен вид од раѓање, има само пет отсто вид, но тоа не го спречи во ништо, имено, се занимаваше со врвни спортови, фрлаше ко пја и постигнуваше многу сериозни резултати.

Како параолимпиец освоил медали на светските и европските првенства и на Параолимписките игри. Нивната ќерка Милица е со вроден ошт етен вид како и нејзините родители, но тоа не ја спречува да прави се што прават другите деца.

-Милица досега имала три опер ации во Љубљана. Таа има вградени леќи во двете очи. Мицка, како што ја нарекуваме, од четврта година оди во спортско училиште, па на балет, а сега втора година по ред оди на балет и навистина ужива.

Многу е горда кога покажува дека знае да прави јаже, да стои на раце, ѕвезда, предмет, мост… Оди и на часови по англиски јазик и одлично и оди.

Иако кај нас постои закон за инклу зивно образование, државата се уште нема создадено услови, наставни помагала, книги на Брајово писмо кои им помагаат на слепите и слабовидните лица во школувањето, пристапот до животната средина, но тоа не ја спречува Милица.

-Милица е во инклузивен образовен систем и е трето одделение. Таа е одлична ученичка на училиште, сака математика, и многу е среќна што досега отишла на два натпревари.

Мицка е многу духовита и забавна и секогаш ги покажува сите свои емоции, па многу јасно кажува кој сака, а кој не. Покрај Милица, Надица и Милош го имаат синот Милан, а тој е единствениот во семејството кој нема проблеми со видот.

– Од првиот момент се обидовме да и дадеме голема поддршка и сакавме да ја научиме да верува во себе и дека небото е нејзината граница. Сепак, нејзин најголем брат и поддршка е нејзиниот постар брат Милан.

Милан нема проблеми со видот, а Милица ја гледа како сестра која може се. Многу ја сака и многу често вели „без нашиот Мике ќе ни беше досадно“.

Често одиме на долги прошетки и секогаш ми е полно срцето кога ги гледам двајцата како се гушкаат, разговараат, се смеат и понекогаш се расправаат.

Милан тренира кошарка, па Мицка сака да оди на неговите игри и секогаш навива многу. Тие двајца се толку различни, но заедничка карактеристика им е искреноста.

-Ние сме многу активно семејство и се се вклопува во нашето време. Со децата одиме секаде со јавен превоз, на тренинзи, натпревари, родендени. Луѓето од средината не не доживуваат како луѓе кои имаат проблем со гледањето и дека сме семејство за пример.

Лицата без попр веченост имаат сочувствителен став, не пријатност кога се во друштво со луѓе кои имаат ваков вид на здравствена шт ета.

Поради тоа другите се повлекуваат во себе, во своите домови, развиваат ниска самодоверба, избегнуваат контакт со луѓе и затоа е потребно што повеќе да се разговара и да се укаже како општеството треба да се однесува со луѓето на кои им е потребно различно внимание.

-Нашите семејства се наша најголема поддршка и секогаш ни беа тука, а со нив има и други луѓе кои многу ни помогнаа.

Целта ми е да покажам како функционира семејство со три лица со ошт етен вид. Дека не мораме да зависиме од другитe, туку да можеме да патуваме, да одиме во кино..