Во моментот кога екипата на ,,Блиц” го повика Александар да договори интервју, тој беше излезен на прошетка. „Дали носиш чевли, дали си бос?“ прашуваат: „Да, бос сум!

Еве, еден штотуку ме виде, ми нуди 50 евра за да купам патики. Мислам дека тоа беше повеќе од шега, бидејќи сите овде веќе ме знаат, но каде и да одам, сите мисе чудат.

Вака накратко може да се опише секое излегување од зградата на Александар Манчиќ (40) од Пожаревац, кој босиот начин на живот го прифаќа од својата 30-та година, без разлика дали ќе мора да оди по влажен, топол и валкан асфалт. Има само еден услов – температурата мора да биде повисока од 10 степени.

„ Од порано ме привлекуваше да одам бос, решив да го направам тоа уште во 1998 година, но се сра мев и секогаш размислував што ќе ми кажат пријателите и околината.

Времето кога стапалата на Александар се навикнаа на сите површини и температури било далеку пократко од периодот што им требана неговите сограѓани да ја прифатат неговата идеја, и да престанат да го гледаат со чудење, сожа лување и не пријатност.

,, Слушнав и дека во 2015 година студентите на медицински факултет сакале да соберат пари за да ми купат патики , но сепак не, се предомислија.

,, Минатата година во Нови Сад една жена ми понуди да одам со неа во нејзиниот стан да ми даде патики. Многу постари жени ме гледаат чудно и сочувствително кога ќе ме видат бос.

,, Опуштен сум на улица и не ми е грижа за негативните реакции. Само се насмевнувам кога ќе слушнам некој гл уп коментар.

Веќе не сум ни нер возен што сум бос, навикнат сум на тоа.Дури и во нашиот град се навикнати. Вчера имаше ситуација кога една девојка ме сликаше со мобилен телефон и забележав дека сака да пријде ми, но нејзината пријателка не и дозволи“, изјави Манчиќ за Блиц.

Сега, кога веќе е ветеран во одење бос, не може ни да го замисли животот со чорапи, патики или чевли на нозете, па шета низ природа или по улиците на градот без чевли.

Бос влегува и во театри, кафулиња, музеи и безбедно шета по езерца и жешкиот асфалт. Вели дека обувките најчесто ги носи од декември до март, но само доколку температурите се под 10 Целзиусови степени. Сепак, оваа година тој се обиде да ги помести сопствените граници.

„Одев бос цел декември и јануари иако беше нула степени, а неколку дена беше минус шест. Најдолго поминав 2 часа и 45 минути на снег, кога во јануари годинава отидов во Дивчибаре.

,, Се качив бос до Црни Врх на 1100 метри надморска височина.Што се однесува до жештините, одев бос на 39 степени без проблем и единствена непријатност е да стојам во место.Кога температурите се многу високи тогаш стојам на пети.

„ Има многу бенефиции, но мене тоа не ме интересираше. Само имав желба да одам бос и да видам како изгледа. Одењето бос помага за опуштање на мускулите и ду ховна релаксација, го зголемува имунитетот на телото, човекот станува послободен и ги победува другите. и не размислува што мислат за него.

,, Јас лично забележав дека имунитетот на телото ми се зајакна и немам настинки, Стапалата ми се посилни и не ми влијаат камења на патот како порано.

Последен пат купив патики пред два месеци, бидејќи морав да ги носам две недели откако добив смрзна тини, а тоа заздравува за две до три недели.

Бидејќи моментално бара нова работа, слободното време го користи за патување, па успеал да ја посети скоро цела Србија, но и 26 европски земји.

” Го посетив само поголемиот дел од Европа, но не отидов на други континенти како многумина. Ако имав можност, ќе одев. Посетив 26 европски земји и најмногу ми се допадна Париз.

„ Еднаш, осумгодишната ќерка на мојот пријател одеше боса со мене во центарот на Нови Сад. Во Истанбул видов 10-годишни девојчиња, четири од нив, сите боси.

,, Планирам да одам бос додека сум жив. Би им препорачал на оние кои исто така се привлечени да одат боси – слободно да се трудат и да не се грижат, нема да настинат“, заклучува Манчиќ.