Марија Сеочанац израснала во најголемото село во Рашката област – Ново Село, помагајќи му на своето семејство на полињата.
Дедо и го препознал талентот кога се качила на тракторот, па ја пријавил на натпреварот во орање. Марија годинава стана шампионка на манифестацијата „Србобранска бразда“ и ги сру ши сите предрасуди.
Речиси две децении во Србобран се одржува натпревар во орање, а овој септември Марија Сеочанац беше единствената девојка во тракторот. Сепак, таа ги покажа своите вештини кои ги научила од нејзиниот дедо и ги освоила.
Оваа студентка по биохемиско инженерство на Технолошко-металуршкиот факултет со задоволство го промовира своето село каде и да може.
„ Земјоделството никогаш не ми било примарен фокус. Го направив тоа од срце, го направив тоа добро, но не беше мојот фокус да се занимавам со тракторот по секоја цена – бидејќи тоа е начин на живот за некого.
,, Не бев на трактор секој ден, но се покажа дека ми оди навистина добро. Се што се учи во животот не е на одмет“, вели Марија на почетокот
Марија ни опиша како всушност изгледаат натпреварите во орање во Србија. Додека се натпреваруваше во Србобран, во Ново Село е дел од организацијата на манифестацијата „Прва бразда“.
„Во Ново Село порано се изораа пар бразди, сега секој си добива своја парцела. Во Србобран се добиени 30 декари обработливо земјиште.
,, Со оглед на одредена длабочина што треба да се запази, постои одреден правилник за бодување. Се оценува правецот, сеопфатната убавина на орањето, така што се е избалансирано. „Треба да се почитуваат границите на парцелата“, објаснува таа за ,,Задоволјна рс”
Таа се залага za жените на село да им се даде подобра позиција, во однос на работното искуство и сите други бенефиции.
„Колку што се трудат да имаат свои производи и ракотворби, утре ќе останат само домаќинките кои немаат позиција во општеството, а и тие се ма чат.
Жените кои ќе одлучат да останат на село треба да бидат повеќе наградени, да се почитува нивната посветеност. Зашто, на секој му е лесно да одгледува три растенија во станот, но затоа замислете колкав е просторот во селото, плус градина, плус бавча“, посочува Марија.
Таа лично би сакала да се врати во селото кога ќе ги заврши студиите во Белград, но не може да гарантира дека тоа ќе биде возможно.
„Дефинитивно побрзо ќе се вработам во градот – многу е тешко да се вклопам бизнисот на село со науката и мојата професија. Но, повторно, придобивките од селото не се споредуваат со градот.
„Инфраструктурата треба да се доведе на нормално ниво – затоа што никој, ако нема доволно добра причина, нема да жрт вува толку многу за да патува со часови. Стимулациите се секако големи, но немаме ниту нормални услови за живот“, јасно вели таа.