Легендарниот кошаркар од златната доба на сплитска Југопластика, Михајло Мановиќ Цврца (72) се најде на самото дно поради сплет на не среќни животни околности. Неговиот живот беше полн со големи у дари од кои никогаш не се опорави.

Повозрасните луѓе љубители на кошарката ја препознаваат поранешната кошаркарска ѕвезда, припадник на познатата генерација која учествуваше во создавањето на величествената Југопластика, во ликот на овој седумдесетгодишник,

Кој талка по улиците на градот. Инаку, Михајло Мановиќ Цврца (72) е роден во Белград, играше за Раднички, но во 60-тите се пресели во Сплит.

– Бев момче кое има одлична спортска кариера, која ја постигнав. Мојот подем започна кога како шеснаесетгодишник, по играњето во Раднички, преминав во редовите на КК Сплит, кој во 1968 година стана Југопластика.

– За мене Сплит беше „цветот на Медитеранот“, сон кој се оствари на најубав начин: Еј, млади, со добар договор, полн со ентузијазам под кошевите!

– Во мојата генерација играа великани како Дамир Шолман, Крешо Ќосиќ, Драган Капичиќ, сите напишани со златни букви – се сеќава Цврца за „Слободна Далмација“.

– Беше прекрасно за мене, а клубот ги доживеа своите најдобри години. До 1977 година, односно во текот на десетгодишниот период победувавме буквално се, ги освоивме Купот и првенството на СФРЈ и Купот Радивоје Корач.

Имаше голем па д во неговата кариера. Од прволигашка конкуренција замина во второлигашот КК Далвин. Тогаш започнува неговиот па д во животот.

– Во меѓувреме се омажив во 1971 година, а шест години подоцна добив син, кој го крстив по татко ми Јован. Другиот, во договор со поранешната сопруга, требало да го носи името на нејзиниот татко Роко, но тој не дојде на свет вели Мановиќ.

– Се посветив на воспитувањето на мојот син. Возев камион на трасата на фабриката за бетон Стинице – Мертојак – Клис-Коса и така околу една година, додека не се преселив во фирмата Југопластика.

– Таму бев возач на директорот на работната организација. Работев околу десет години, до вој ната. Каква иронија, наместо паркетот на клубот Југопластика, станав работник на фирмата, ама имав добра плата.

– Во 1980 година добив понуда да ги преземам јуниорите на Југопластика. Па, тоа беше убаво враќање. Сопнатиот тим се искачи до титулата првак на Сплит, па Далмација, Хрватска па и цела Југославија.

– Во првиот тим беа Собин, Перасовиќ, Стегиќ, Камби, Барчот, Периќ… Веќе беше 1981 година. Бев среќен, бевме шампиони.

– Но, на некој му пречеше и јас повторно кревам нога. По информацијата дека заминувам од клубот, децата собраа пари и ми подарија часовник. Плачев, но морав да живеам понатаму.

Цврца подоцна беше повикана да го преземе женскиот тим. Имаа одлични резултати, но по некое време тимот беше распуштен.

– Мојот син беше у биен во 2007 година, кога имаше триесет години, а јас имав педесет и осум. Знаеш како велат, дека една ма ка не доаѓа сама, јас сум школски пример.

Многу ми се сло ши. Имав ра к на бубрезите, жолчните канали и абдоменот. За малку ќе заминев на другиот свет Тогаш докторот во Белград ми кажа дека сум медицински фено мен.

– Се пензионирав, мајка ми по чина, станот во Белград беше на мојата сестра, која исто така по чина, а нејзините деца го продадоа.

Јас останав без ништо. Единствениот недвижен имот во Белград е гро бот на мојот син кој го посетувам двапати годишно, бидејќи автобуската карта од 80 евра е прескапа за некој што има пензија од 100 евра – вели Мановиќ.

– Денеска сум бездомник. Собирам шишиња, имам пријатели, имам што да јадам и успевам да опстанама. Знаеш што? Не сакам кафулиња и излегувања, но посакувам да одам во теретана, да можам да платам за тоа.

– Моето спортско срце сè уште чука. И јас би сакал почесто да одам во театар, но не можам да се пожалам таму, бидејќи понекогаш ми се јавува една другарка кога има карти.

– Ја сакам културата, го сакам Сплит, морето, долгите прошетки низ Жњан и капењето навечер, лета по долгиот топол ден, кога претходно добро се натоварувам со шишиња. Не се срамам, тоа е живот. Како што е, мое е – заклучува Михајло Мановиќ.