На еден час возење од Белград се наоѓа селото Мисача, каде што семејството Стојановиќ нашле место и го пронашле својот мир.

Урош прв пристигна во Мисача во 2015 година за да го среди имотот и да го подготви за доаѓањето на Милена и децата. По седум години труд и работа тие поседуваат: погон за преработка на месо, овоштарници со кајсии, сливи и црешни

Тие пред камерите на ,,Екскулзив” опишуваат како тие биле погодени од оваа промена и што се им се случувало „Луѓе, не верував во Белград кога велат:

„Во помало место живеете побавно“, навистина живеете побавно и се чувствувате како денот да трае подолго, вели Милена.

,, Ние сме едни од ретките семејства што се решивме на овој чекор, отидовме во чекор што не знаевме што не очекува но сепак коцките се наредија.

Секогаш ќе ја памети првата ноќ во куќата: „Само јас и Урош бевме на имотот, со нашето куче. Куќата беше целосно во распаѓа ње, а ние спиевме на првиот кат,

И тоа на два душека, покриени со три јоргани, во куќа без влезна врата, без прозорци, без ништо…“, се присети Милена, но рече дека и е мило и имаат убави спомени.

Има многу вештачки прит исок во градот. Кога велам вештачки мислам на моментот кога луѓето стр адаат од разни стр есни ситуации и дома и во транспортот и со децата, вели Милена.

„Овде кога првпат дојдовме и кога почнавме со работа, постојано мислев дека мора, мора, мора, а потоа ме погледна соседот и ми рече: „Па, има и утре, полека малку , а јас кога ги сварив неговите информации и сфатив дека навистина е така“, објасни Урош.

Тие кажаа и што ги поттикнало на овој чекор: „Клучниот момент беше моментот кога добивме деца. Сакавме заедно да учествуваме во нивното воспитување“.