Природата е речиси недопрена, што се должи на самата местоположба на селото Глог, што се должи на тоа што во селото речиси и да нема жива душа. Да не беа четворицата мали Јован (11), Марије (9), Вељко (5) и Вукашин (5), нема ниту да се слуша детскиот џагор, во исклучителни су рови предели.
Откако ќе пристигнете на дофат на трошната, но според сите околности, уредна куќарка на падините на шумата, не можете да одолеете на првата мисла што ќе ви падне на памет во тој момент, а тоа е, дали е можно некој да живее овде?
Тежок е овој живот, за се треба да се работи напорно, но се надеваме на најдоброто – го започна накратко разговорот таткото Дејан пред камерите на ,,Србизасрбе.орг”
Сепак, Дејан не е човек кој се откажува, а таков впечаток остави. И еден час во неговата кожа би бил преголем товар за повеќето од нас.
– Најтешко ни е кога паѓа снег. Тогаш сме отсе чени од се. Сите во зима добивме ко рона, општината не сакаше да ги чисти патиштата, а не сакаа ниту да ни пратат лекар.
Тогаш ни беше многу тешко и едвај се издржавме. Инаку, летово е многу убаво овде, јас сум роден тука, природата е прекрасна, но кога имаш деца размислуваш поинаку – загрижено вели Дејан.
Дејан е пријавен на пола работно време, како помошен работник во локалното училиште каде неговата ќерка Марија е единствена ученичка. Да не беше Марија, училиштето ќе се затвореше, а и тој ќе ги загуби скромните приходи.
Тоа е патешествие, моите деца одат на училиште посебно, јас возам скоро сто километри дневно, за да ја оставам Марија во тоа училиште, а Јован во друго училиште, бидејќи е петто одделение.
И Марија следната година ќе биде петто одделение, па училиштето сигурно ќе биде затворено, а и оваа моја работа ќе биде прекината – додаде Дејан, речиси рамнодушно, свесен за неизбежноста на целата ситуација.
Сопругата Маријана е втората сопруга на Дејан, со која ги има близнаците Вељко и Вукашин. Во ова зафрлено селско домаќинство со нив живее и мајката на Дејан.
Освен на таа работа со скратено работно време во училиште, Дејан најмногу е фокусиран на одгледување и продажба на компири. Тоа претставува важен дел од нивниот приход, а да не е тоа, големото прашање ќе биде како тие ќе преживеат таму.
Успеваме да произведеме неколку тони компири, а потоа ги пренесувам во ресторани и маркети со пријател и ги продавам таму. Освен тоа, одгледуваме уште малку грав, пиперки, домати и чуваме две крави и неколку свињи. Сето тоа само за наши потреби, објаснува Дејан.
– Моите родители почнаа да градат куќа пред неколку години во селото Брестовац, кое се наоѓа на околу 4 километри од Врање. Ја покривавме куќата, но се уште е далеку од завршена.
Наша животна желба е да ја довршиме куќата или барем да го уредиме долниот кат за да може да се живее и да се преселиме со децата од овде. Сè би ни било полесно тогаш, а секако полесно би нашол работа кога сум поблиску до градот.
А желбите на најмладите, толку едноставни и скромни, а сепак недостижни: Ни недостигаат пријателите, немаме со кого да си играме, изјавија Јована и Марија.
Желбите на овие деца се наједноставни. Тие се сведоа на потребата од присуство на врсници, со кои ќе ги споделат своите детски мисли, ќе се шегуваат, ќе си играат и ќе почувствуваат што значи да се има најдобар пријател.
ФОТО: ,,Србизасрбе.орг”