Сведоци сме дека од година во година миграцијата од село во град е се поголема. Селата се веќе пусти, а на сметка на тоа се полни градот.

Финансиските пригоди, близината до сите важни објекти за човековото функционирање се само едни од причините за ваквиот расплет на настаните.

Но не ретко имаме и спротивна размена, односно преминот од град во село, каде луѓето се одлучуваат да отидат на помирно место.

Подалеку од градскиот метеж, најчесто во планински села каде воздухот е пријатен и најбитно од се го има тој мир кој е најпотребен во последно време.

Брдото над познатиот Борачки крш кај Книќ до минатата година имал само шест жители, но во последно време се случи необичен пресврт.

Од уникатното место во Шумадија, од каде што има прекрасен поглед на пет општини во радиус од 20 километри, без ниту една пречка се населиле 25 семејства. Тие ги претворија обраснатите ливади во вистинско живеалиште и сето тоа благодарение на еден локален жител.

Дејан Милошевиќ не сакал неговата куќа да биде единствена, па ги подарил своите два и пол хектари земја на оние кои изразиле желба да се преселат овде, во срцето на Шумадија.

– Дојдов на идеја да ја поделам парцелата што ја купив пред повеќе од две години, на која имаше само една урната куќа, на 25 парцели и потоа поединечно да ги дадам.

Тој на социјалната мрежа Фејсбук објави оглас дека подарува плацови, а овој негов подвиг се слушна надалеку. На овој рид до Дејан сега ќе живеат Срби од Австралија, Франција, Германија, Англија и Италија, но и од сите делови на Србија.

– На многу луѓе им звучи неверојатно, но имав еден услов. Парцелата што ја донирам, веднаш одиме во катастар и ја запишуваме еден по еден кај новиот сопственик кој мора веднаш да гради.

Тој додава дека единствената поента е луѓето да дојдат и да го оживеат ова место кон кое природата била повеќе од љубезна.

Токму ваквиот потег на Дејан привлече огромно внимание во јавноста и доста полемики и голем број на коментари од различен тип.

На многумина им беше криво што не го видоа навреме огласот на Дејан, по што тој ја напиша својата земја, во местото каде што и самиот живее, на сите што сакаа да дојдат таму.

Кај многумина буди носталгија за татковината, но од друга страна знаат колку е тешко да се живее и работи на село.

Имаше и коментари на луѓе на кои селата им е идилична и би сакале да живеат таму сè до моментот кога мора да влезат во шталата со гумени чизми да земат вила, мотика или стап…

А коментар кој крена прашина беше од Драгана која вели: Попрво би земалa кредит за стан отколку да одам на село, макар и да ми дадат куќа таму.

Истакна дека е навикната на градот, дека и се допаѓа нејзиниот мир, одмор попладне, дека не сака да работи и да живее во пустелија само за да има ширина на просторот и убав поглед.

Во градот имате – кино, аптека, болница, кафуле, клуб, театар, а на село треба да платите гориво за да стигнете таму – објасни таа.

Како што вели, куќите на село губат вредност, а стан од 15 квадрати на добра локација во градот е секогаш со добра цена.

Веднаш излегоа оние со спротивставени ставови, упорни во намерата да објаснат дека на крајот од животот никој не го носи со себе во гро б тоа што го има, ниту тој стан, ниту куќата, туку дека човек гледа назад кон квалитетот на неговиот живот кога ќе замине.