Додека голем број семејства среќата и иднината си ја кројат надвор од татковината, постојат и такви кои и по преселувањето не успеале да се пронајдат во странство и се вратиле дома.

Семејствотоџ Радисављевиќ одлучило да ја побара среќата во далечната Австралија и по повеќе од две години средување документи, на крајот на 2018 година тргнале кон Мелбурн.

Таму ги дочекаа свадбените кумови, па Владимир, сопругата Ива и двете мали деца се сместиле во нивниот стан. Владимир веднаш нашол работа во фирма која организирала свадби и прослави.

– Решивме да живееме самостојно, изнајмивме стан со месечна кирија од 2.200 долари и почнавме нов живот – изјави Владимир за „Вести“. Целта на заминувањето била на нивните деца да им дадат поголема шанса за образование.

Владимир работел, сопругата Ива учела. Иако имала право на четири часа работа, таа не работела бидејќи градинките во Австралија се многу скапи, па ги чувала децата.

– Набргу во 2019 година избувнаа пож ари, целата земја се крена на нозе, вели Владимир, но ситуацијата набрзо се нормализира. Се чинеше дека полека се навикнуваат на животот на далечниот континент, но тогаш па вирусот се појави.

Прв наст рада бизнисот каде што заработувал за живот бидејќи веселбите и венчавките биле условени со стр оги мерки. Бидејќи трошоците за живот станале поскапи, Владимир започнал да работи како менаџер на пекара.

– Беше многу исцрп увачки. Ниту можев да спијам, ниту да се одморам. Жена ми веќе не одеше на факултет, се префрли на онлајн часови – вели Владимир.

Дојде време да не можат да одат пет километри од дома без полици ска дозвола. Тогаш сфатија дека нивниот престој и соништата за подобар живот завршиле.

Дури дошле во ситуација родителите од Белград да им праќаат пари за да поминат еден месец. Немало друг излез, сопругата Ива се вратила во Белград со децата, а Владимир извесно време останал во Австралија.

– Не сакав да се откажам, но на крајот се вратив. Во Австралија системот е дефинитивно таков што не дозволуваат да се развиваш како сакаш. Ни дадоа три-четири дена бесплатно да носиме дете во градинка за да се навикне, но видов дека нема заедница меѓу децата.

– Ситуацијата е сосема поинаква, социјализацијата на децата не е на завидно ниво. Затоа нашата сопруга Ива, шестгодишниот Филип и три години помладата Лена решија иднината да ја градат во Србија – заклучува Владимир.

– Децата беа пресреќни, чисти души и секогаш ќе го кажат она што го мислат и чувствуваат. Јасно кажаа каде им е подобро – вели Владимир и додава дека недостигот на системски вредности во воспитувањето на децата во Австралија целосно ги по разил.

– Додека живеевме во Мелбурн запознавме две српски семејства кои исто така деновиве се вратија во Србија. Тоа се луѓе кои живееле во Австралија 10-15 години, таму имале и куќи, но решиле да се вратат во татковината – вели Владимир.