„Ми понудија да ја сместат мајка ми во дом, не дозволив. Ако можела да ме чува мене, можам и јас неа!“, вели Мирослав, синот на баба Ѓурѓа од селото Радовница кај Трговиште, жена која е стара 113 години и во е во исклучително те шка состојба.

Староста си го направи своето, а не бо леста. Глетката на беспомошната баба Ѓурѓа како изговара неразбирливи зборови, ле лек низ кои како да ја повикува мајка си, чиј израз на лицето говори се.

– Што се вели не знае кога е ден а кога ноќ. Понекогаш не се буди и по два три дена, а кога ќе смогне си ли малку ја храниме како мало дете и ја капеме раскажува Мирослав за ,,Телеграф.рс”

Горчината, сепак, се зголемува кога ќе го видите домот во кој оваа баба живеела неверојатно долг живот. Стара куќа, типична селска куќа, изградена пред сто години и опкружена со живописна градина. Врати – импровизирани, прозорци мали.

Ова не е една од оние прекрасни слики што ги гледаме кога поминуваме низ стари села и гледаме напуштена куќа која сведочи за животите на нашите предци. Ова е живот во крајна б еда, каде што Мирослав, неговата мајка и неговата сопруга ги поминуваат деновите во една соба.

Куќата е во толку лоша состојба што е невозможно да се замисли дека е можно да се живее во неа. Сè е старо, дотраено и та жно.

Но, секое столче е чисто, секое јадење уредно послужено, никаде нема знаци на невнимание. Гредите се искривени и се очекува да паднат во секој момент, ова е најлошото чуство на ова семејство, бидејќи буквално би го изгубиле покривот над главата.

Како е можно оваа баба да ја заборавиле нејзините внуци, а ги има над 100? Мирослав тврди дека неговите браќа и сестри не се заинтересирани да ја посетат нивната баба.

– Еден внук дојде по 25 години, не можев да го препознаам – вели Мирослав, инаку бабата родила 16 деца. Петмина заминале на другиот свет како резултат на глад и сиромаштија, вели Мирослав.

– Еден е овде близу, еден во Глогоње кај Панчево, еден во Ниш, еден во Германија. Еден од нив ми се јави и му реков “Што ме бараш кога не те познавам, ако те интересира како е мајка ми, дојди ако треба ќе се преселам, ако ти пречам, дојди види ја само.

Интересно е што не може точно да се утврди кога е родена бабата. Записите за крштевање на нејзините деца покажуваат различни години. Изгледа пред 100 и нешто повеќе години во селата само се памтело а не се запишувало кој кога е роден.

Така се додека дојде матичарот, а најстариот запис за година на раѓање забележана за оваа баба е 1908 година. Познато е и дека нејзиниот сопруг Сима е роден во 1912 година, а заминал на другиот свет во 1971 година.

Мирослав не е задоволен од помошта што ја добива, оставен е сам да се снаоѓа, но има неизмерни пофални зборови за Здравствениот дом, лекарите и медицинските сестри од Трговиште и Радовница, како и за Центарот за социјална работа.

– Штом им се јавам на лекарите, тие веднаш доаѓаат! Им благодариме многу за грижата што ја имаат за нас – вели Мирослав.

– Најблагодарен сум на мајка ми што ме спаси и ме роди, јас сум десетто дете по редот. Горд сум што најголемиот функционер на Југославија е мојот кум, другарот Тито. Ми го даде името Мирослав за да има мир во државата и сакам така да остане – вели Мирослав за крај.