Нашиот народ шипинката отсекогаш го сметал за трева и не го сакал во близина на куќата, бидејќи ако никне дренка во дворот, се знае дека куќата е напуштена и дека никој не живее во неа.

Меѓутоа, во едно село во Златибор, дедото Томислав Селаковиќ (85) на својот имот засадил шипинка, каде за една сезона собрал околу 2 тона и заработил околу 7.000 евра.

Имотот на Томе, каде што го одгледува ова необично растение, се наоѓа во периферијата на селото Сени шта на падините на планината Златибор.

– Кога размислував дали да посадам шипинки, луѓето се чудеа зошто садам трње на имотот кога веќе ги има во изобилство – ја започнува приказната дедо Томислав.

Пред пет години, кога почнал да сади, Томислав засадил садници од шипка на 60 декари од земјата на татко му, која ја донел од северот на Србија. Недостатокот на искуство и недостатокот на работна си ла го предизвика овој домаќин на почетокот на производството, но тој набрзо ги надмина тие проблеми и започна сериозен бизнис.

– Шипинката, се додека е засадена во редови и на едно место, нема разлика меѓу див и домашен од мојот имот. Во ра на пролет започнуваме со преработка, кастреме стари гранки, ѓубреме со ѓубриво, и се подготвуваме за претстојната сезона.

– Најголем дел од работата е кога ќе созреат плодовите и ќе заврши берењето, за што често мораме да ангажираме работници, покрај нас од дома – вели овој земјоделец.

Врвот на зреење на шипките е септември, иако во овие високи региони понекогаш може да биде доцна. По завршувањето на бербата, следната голема работа е производство на каша од која се прави џем. За овој дел од работата е задолжена Ружа, ќерката на Томислав.

– Има многу товар на моите плеќи, но нејзините е многу повеќе – разбирливо вели Томислав. Од шипка до каша од џем е многу долго и напорно патување, но според дедо Томе, никогаш не е тешко за неговата ќерка.

За таа цел располагаат со соодветни машини за преработка на шипинката, чија цена е доста висока, а без кои не би можеле да се занимаваат со овој бизнис.

Најважно ми е квалитетот да е на прво место. Од еден балон од пет килограми каша сигурно можам да зготвам шест до седум тегли џем, а најголема мотивација и чест ми е кога овогодинешните муштерии се и идната година – нагласува Селаковиќ.

По берењето и обработката, следува уште една не лесна работа – продавањето. Бидејќи десна рака на Томислав е неговата ќерка Ружа, таа многу му помага во продажбата на производите за кои работеле цела година.

Речиси во сите општини од областа Златибор, нивните кашички се користат за подготовка на зимски џем, од кој џемот е со неверојатна боја и вкус.

– Ќерка ми продава многу во Ужице, но порачки доаѓаат и од Бајина Башта, Пожега… иако јас на 85 години излегувам понеделнички на пазар во Нови Варо да ги „задоволувам“ старите муштерии.

– Сигурен сум дека годинава произведовме најмалку 1.000 балони од пет килограми, треба многу работа, но придобивки има – заклучува Томислав.

Според се, ова е сè уште работа за помладите, а дедо Томислав е одличен пример за помладите генерации дека во селото може да се живее со труд и упорност.

И покрај тоа што га зи девет децении, тој е редовен трговец на пазарот, каде што цел живот носи производи од подножјето на Муртеница.

Покрај ракија, мед, јачмен и ‘ржано брашно, на неговиот тезга од неодамна се продава и каша за џем, добиена со преработка на шипинки од неговиот имот.