„Животот за некоj е мајка, а за други маќеа“ вели една стара поговорка која најдобро може да ја опише ситуацијата што се одвивала во домот на скромното семејство Стевановиќ.

Во рок од двет години на истиот ден, таткото Зоран и мајката Гордана заминале на другиот свет од истата болест – ра к.

Мајката работела во пекара, а таткото бил доброволец во вој ните во 1990-тите кога бил ра нет. Наскоро ќе им даваме четиригодишен спомен на таткото и двегодишен на мајката. Сеќавањата се сеуште уште свежи – вели вујкото Горан Петровиќ за ,,Србизасрбе.орг”

Откако ги загубија двајцата родители, Александра (15), Михаило (14) и Исидора (6), најпрвин почнаа да живеат со баба им Јела.

A откако го добија старателството, нивниот вујко се грижеше за нив кога се преселиле од Нов Белград во Болеч. Од приходите имаат само 13.000 динари пензија на мајка им.

– Кога се вселивме во оваа куќа, ништо не беше средено, па полека почнав со работите. Првичниот план беше да им обезбедам соодветен простор за моите деца, бидејќи имам три, но по се што ни се случи решивме сите да живееме под ист покрив – вели вујкото Горан.

Во разговорот со баба Јела екипата дознава дека на почетокот им било многу тешко, особено на момчето Михаило, кое најтешко ги прифатил загубите на родителите.

Со најмладата Исидора, како што ни раскажуваат, и било полесно поради годините, бидејќи малку се сеќава на сите проблеми со кои се соочиле.

За да се реши се и да се дочека зимата без стра в, потребно е да се воведе парно. Исто така, бидејќи работите на куќата не се завршени.

Потребно е да се постави фасада, да се среди бањата и да се купат ормари со полици – вели Горан одговарајќи на прашањето каква помош е потребна.

Малите дечиња храбро го носат својот судбина. Повеќе од кога било, ним им е потребна помош од сите стари со што овие деца би продолжиле кон правиот пат.