Животот не секого го милува и му дава причини за радост. Во таква ситуација е Душко Стојанчиќ (46) од Томашица кој живеев во трошна куќа и е бо лен

Тој за телевизијата Приједор ја раскажува својата животна сторија, за тоа што поминал, за неговите потреби и тоа што го очекува.

Се родил со пократка нога, на 18 години добил и епи лепсија, а во меѓувреме тешко му е оште тен рбетот и додатно ситуацијата се сменила.

Неговата мајка, за која се грижел, заминала во вечност пред седум години и оттогаш тој се справува тешко со нејзината загуба.

Тешко ми е да се движи и со помагалата: Не јадам десет дена. Немам што да јадам, ниту можам да подготвам, а сега последниве две години тешко одам во град да земам лекови.

– Продавницата е блиску до мене, но не можам. Имам еден пријател кој доаѓа и ми донесува дрва за да се стоплам малку.

– Чуствувам дека ми е се потешко и полошо. Инаку Душко добива околу 200 марки месечно пензија и социјална помош, со кои купува скапи лекови и плаќа струја.

– Сака да има функционална бања со када во која ќе може да се капе, но нема пари да ја исполни оваа желба, како и други поскромни желби. Еден од нив е соодветна машина за перење.

– Навистина немам облека воопшто, немам пари да купам, немам храна, не ми останаа 30км, не сум од тие што одат и се молат и кукаат.

Тој додава дека има сестри и брат, но дека не се во можност да му помогнат. Пред неколку години била организирана помош за Душко.

Кога биле заменети прозорците на неговата семејна куќа полна со влага. Тој тврди дека е потребно подобро да се дистрибуира вода и струја во оваа трошна куќа, бидејќи постојано се плаши од можни не среќи.